Για τις φορές που δεν θέλω.

Άτιτλο

Τα μέσα-έξω

Κι έρχεται ο καιρός που και πάλι κάνεις το ίδιο λάθος. 

Θέλεις κάτι πάρα πολύ, και γίνεσαι κτητική.  Και χωρίς να το καταλάβεις, πιεστική. 

Άραγε, πόσες φορές να σε δικαιολογήσει ο έρωτας; 

Μιλάς για τους άλλος με τόση σοφία. Και για σένα.

Αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Μάλιστα σε βαθμό ανάλυσης. Και μετά πολύ απλά τα ξανακάνεις. 

Τι είναι αυτό που τόσο φοβάσαι, και τί είναι άραγε αυτό που στο προκάλεσε; 

Ζητάς το φιλί λες και είναι δεδομένο. Λες και είναι υποχρέωση του άλλου. 

Κι όταν υποψιάζεσαι ότι είναι της ρουτίνας, γίνεσαι έξω φρενών.

Άραγε, πόσες φορές να σε δικαιολογήσει ο έρωτας;

'Ενα ποστ στα γρήγορα.

0:29  Παπαδόπουλος: Χμ, ντάξει το προηγούμενο τραγουδάκι πουλάει πολύ. Για να δούμε αυτό.

0:32 Κυριος: Α, αυτό δε το ξέρω, για ν' ακούσω την Νατασσούλα μας..
Κυρια: Το μαλλί άρχισε να πέφτει.

0:36 Ξανθιά: Α. Αυτό δε το ξέρω
Κοκκινομάλλα 1: Μα τί γλυκιά που είναι..

0:40 Κραουνάκης: Με ωραίο στίχο ξεκινάει το πιπίνι. Για να δουμε πως θα το παει..

0:43 Χαραλαμπόπουλος: πω πω τι βυζάρες..
Ξυλά: Και μου μενουν παντα λιγοι..

0:49 Ζουγανέλη: ΣΙΧΑΜΑ, ΣΚΟΥΛΗΚΙ, ΚΑΡΓΙΑ, Που να παρεις αλλα 70 κιλα.

0:52 Γκομενα με αφέλειες: Αραγε θα πει το ποτε βουδας ποτε κουδας να χορέψω;
Ξανθός: Πω Πω με αυτές τις βυζάρες θα μου έκανε ενα...ααααχχχχχ
Μελαχροινη: Βαριέμαι.

0:56 Πορτοκάλογλου: Ρε συ, το έπνιγα και το Νατασσάκι. Ανετα.
Άλλος: --καυλάντι στην Μελαχροινή απέναντι με βλέμμα όλο νόημα, και "στην υγειά σου μωρό μου".

1:00 Κομπάρσοι:
Αντρας: Εγώ ήρθα να μιλήσω για την οικονομία. Πότε θα σταματήσουμε να τραγουδάμε;
Αντρας: Δε μ'αρεσει η Μποφίλιου. Δε μ'αρεσει, δε μ'αρεσει.
Γυναίκα: Ενθουσιασμό. Πρέπει να δείξουμε ενθουσιασμο.

1:04 Κραουνάκης: Τα ίδια μας λες κουκλίτσα μου εδώ κι ένα λεπτό.

1:10 Κομπάρσοι.

1:21 Πορτοκάλογλου: και φωνάρα και βυζάρες, μπράβο, μπράβο.
Αλλος: Πίνω πίνω αλλά η απέναντι τίποτα.

1:27 Χαραλαμπόπουλος: Πω πω κούνα τα μωρό μου τα βυζά σου - ωχ, μαγκα μου, με καταλάβανε.
Ξυλά: Κι ειναι η μοναξιά που επίγει..

1:30 Ξανθιά: Και δε το ξέρω, και δε μ'αρεσει - Κοκκινομάλλα 1: Βαριέμαι λίγο.

1.34 Μελαχροινη: αυτός με καυλαντίζει εδώ και ώρα.
Κοκκινομάλλα 2: ΩΩΩ ουαν χαντρεντ σιξτι σιξ. ΤΕ-ΛΕΙ-Ω-ΝΕ

1:39 Ματικα: Νιώθω ενα χάδι. Δε πιστεύω...
Αντρας-Πιπινι: Θα κάνω την κίνηση κι ότι γίνει.

1:44 Πορτοκάλογλου: Ναι. Το αποφάσισα. Μου αρέσει.

1:45 Κυρία: Μη κουνιέμαι πολύ, ισα ισα να αναπνέω να μη χαλάσει το μαλλί.

1:48 Άλλος: Τη μαλάκω, κοιτάω κοιτάω δε με παίζει πίσω. Πως θα περάσει η ώρα τώρα;

1:53 Ζουγανέλη: ΧΟΝΤΡΕΛΩ. Εγώ είδες; Σιλφίδα έγινα. Μπάζο, χαβούζα, χαπατο.

1:58 Κύριος: Εντάξει το τραγουδι καλούλι είναι.

2:01 Κοκκινομάλλα 1: Εντάξει όχι λίγο, βαριέμαι πολύ τώρα.

2:04 ειμαστε, μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε.

2:09 Ξανθιά: "μια εποχή τελειώνει".. τι θα γίνει νατασσάκι, το τραγούδι τελειώνει καμια φορά;

2:22 Κυρία: Breath in- Breath out. Σιγά. Σιγά. Ακίνητη.
Κύριος: Εντάξει φτάνει, πάμε επόμενο που να το ξέρουμε.

2.31 Χαραλαμπόπουλος: Έλα εντάξει το καταλάβατε. Γουστάρω τις βυζάρες της Μποφίλιου. Με αφήνετε τώρα να τις ευχαριστηθώ;

2:34 Ξανθος: Να την πέσω και σ'αυτή εδώ;
Μελαχροινή: (νοημα στον απέναντι που την καυλαντίζει) έλα σταμάτα.. μας βλέπουνε.

2:38 Ξυλά: ...σ'ενα μέτρημα που ανοίγει, την παλιά μου την πληγή..

2:40 Κομπάρσοι: Αντρας: Εγώ για να μιλήσουμε για οικονομικά ήρθα, τέλος πάντων. Ας διασκεδάσω.
Αντρας: Δε μ'αρεσει η Μποφίλιου. Δε μ'αρεσει, δε μ'αρεσει.
Γυναίκα: Ενθουσιασμό. Πρέπει να δείξουμε ενθουσιασμο.

2:44 Ξανθός: Έλα πάρε τα πάνω σου μαναρα μου, δείξε λίγη βυζάρα, η δίπλα ξενέρωτη είναι χέστην.
Μελαχροινή: Μου την πέφτει ο δίπλα. Ούτε που θα γυρίσω να τον κοιτάξω.

2:50 Κομπάρσοι.

2:53 Γκόμενα με αφέλειες: Μα είναι δυνατόν να κάνει καριέρα με τέτοια τραγούδια;

2:54 Ζουγανέλη: Ε, μα τη χαβούζα. Με αυτά τα τραγούδια έχουνε βαρεθεί όλοι. χαχαχαχαχα.

2:58 Πορτοκάλογλου: Ναι, όχι μονο μου αρέσει, αλλά θα μπορούσε να είναι και η μούσα μου.

3:07 Παπαδόπουλος: Τι τη θέλαμε και τη βάζαμε αυτή τη μαλακια στο πρόγραμμα, έχουν πέσει όλοι.

3:11 Κραουνάκης: Τι πίππα ειναι αυτή που ακούμε Χριστέ μου.

3:12 Νραμμερ: χαχαχα μαλακα τι μαλλι ειναι αυτο του κραουνάκη, πεθαίνω xaxa0xa0xaxax0axaxa0xa.

3:17 Πορτοκάλογλου: Ναι ναι. Μετα θα της ζητήσω να βγούμε για φαγητό. Το αποφάσισα.

3:18 Πιανίστας: Δεν ειμαι ο πιο χοντρός, ο Κραουνάκης είναι. Να κι αν ρουφηχτώ και λίγο δε θα τίθεται και θέμα πάχους.

3:27 Άλλος: Τελικά δε θα γκομενίσω απόψε.

3:29 Ματίκα: Αααααχ.. παρόλο που παντρεύομαι περνάει ακόμα η μπογιά μου. Να τα λέμε κι αυτά.

3:31 Κοκινομαλλα 2: [homo homini lupus mutatis mutandis sui generis terminus post puem terminus ante quem Vulgata] (μαυρη μαγεία)

3:35 Άντρας Πιπινι: Έλα τωρα που δε της άρεσε που της τον έπιασα λίγο.

3:38 Γκόμενα με αφέλειες: Νομίζω τελειώνει το τραγούδι. Αντε καιρός ήταν.
Ξανθός: Μήπως να πάω για παρτούζα και με τις 2?
Μελαχροινή: Σταμάτησε να με κοιτάει. Τώρα;;; Αγχος αγχος αγχος.

3:59- 4:05 Κομπάρσοι απο μεσα τους με ενα στομα μια φωνή: ΤΕΛΕΙΩΝΕ.Τελείωνε μωρή. ΤΕΛΕΙΩΝΕ.

4:07  Παπαδόπουλος: Αντε ωραία τελείωσε να πάμε στο επόμενο γιατι θα χάσουμε και το κοινό.

4:16 Κυρία: Breath in- Breath out. Και Ακίνητη.
Κύριος: Οκ νομίζω τελειώνει τώρα.

4:18 Γκόμενα με αφέλειες: Τώρα που το σκέφτομαι σήμερα ντύθηκα σαν τη Malena.Μα να μη σηκωθώ να χωρέψω γαμώ την κουλτούρα σας;;..
Ξανθός: Ας πιώ, έτσι μάγκας που είμαι..
Μελαχροινή: δυο στίχοι ήταν πια, πόσο δύσκολο; έρχονται οι μέρες του φωτός, οι μέρες του φωτός.. να ορίστε το έμαθα κι όλας.
Κοκκινομάλλα 2: Αν θυμάμαι καλά, όπως έλεγε στο βιβλίο μαυρης μαγείας, αν θέλω να μουγκάνω των άλλον, πρώτα σταυρώνω τα χέρια σαν βαμπίρ, μετά..

4:21 Κοκκινομάλλα 1: Να μη ξεχάσω να πάρω φρεσκοκομμένο καφέ για το σπίτι απο το δρόμο.
Ξανθιά: Ας όψεται η ανάγκη αλλιώς σιγά μην ερχόμουν να υποστώ αυτό το μαρτύριο.

4:27 Ζουγανέλη: Ααααααχχχ τώρα θα σηκωθώ εγώ μωρή χλαπάτσα και θα δούνε όλοι τη διαφορά, παλιο νούμερο, που μου έγινες και όνομα.

4:31 Ξυλά: Μα τι ωραίο τραγούδι αυτό το "Το Μετρημα"! :)

Και το γλέντι συνεχίζεται.

...και ήρθε

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς, κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς.

Και έπειτα είπαν "η αγάπη θα 'ρθει, θα 'ρθει...".

Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό,
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει...

Θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό,
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει...

Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά,
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός τα φροντίζει τ' άνθη...;

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς, τώρα κανείς πια δεν τριγυρνάει.
Μες στα δωμάτια μπαινοβγαίνουνε σκυλιά και ένα μικρό παιδί τα κυνηγάει..

Ο κηπουρός
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Ήταν "sudden death" και η άλλη ομάδα έβαλε πρώτη γκολ.

Για τη στιγμή που καταλαβαίνεις οτι δεν είσαι μικρός πια.
Για τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι αλλώβητος.
Και φοβάσαι.

TOTE. Όχι τώρα. ΤΟΤΕ.

Ένα βράδυ φτάνει για να ερωτευτείς.

Εντάξει, ναι, σταμάτα, ξέρω τι θα μου πεις. Δεν είναι ότι ερωτεύτηκες, αλλά η επιθυμία σου να ερωτευτείς σε κάνει να το νομίζεις.

Να σου πω κάτι; Ας είναι κι έτσι.

Είμαι μπλοκαρισμένη. Εκεί καταλήξαμε με τη Βερόνικα. Τόσο που φοβάμαι να μην πληγωθώ, που προτιμώ να μη το ζήσω. Κι έτσι το διώχνω. Και μετά φυσικά το μετανιώνω. Στεναχωριέμαι λίγο, άλλες φορές λίγο περισσότερο απ’ το λίγο, και μετά επανέρχομαι. Σκοτώνω ότι συναίσθημα πάει να γεννηθεί, μη τυχόν και εξελιχθεί σε προβληματικό ή επίπονο. Ένα βήμα πριν τους Σπαρτιάτες. Εγώ τα πετάω στον Καιάδα των συναισθημάτων, πριν γεννηθούν, όχι όταν πια έχει διαπιστωθεί το πρόβλημα.

Εκείνο το βράδυ ήμουν τόσο πολύ καταπιεσμένη από το πρέπει γύρω μου, που ακόμα κι εγώ δεν αναγνώριζα αυτό το πλάσμα που μιλούσε. Σκότωνα την γέννηση του έρωτα με κάθε λέξη που ξεστόμιζα και με κάθε κίνηση που έκανα επιβεβαίωνα ότι δεν θα κάνει καμιά στραβή και θα επιβιώσει.

Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, μια βδομάδα μετά, να τον σκέφτομαι.

Και να μην τολμάω να τον ζητήσω πίσω.

Αυτή είμαι κυρίες και κύριοι.

Αυτή.

Που έμαθε τον εαυτό της να μην αποζητά ένα χάδι. Για να μην πληγώνεται. Που έμαθε να είναι τόσο καλά σαν μονάδα, που ξέχασε πως είναι να την αγκαλιάζουν και να περνούν μαζί της τα βράδια, και μόνο αυτή η αγκαλιά να αρκεί.

Που ξέχασε να ερωτεύεται και τώρα φοβάται τον έρωτα.

Που η μαγική στιγμή της έκστασης, τότε που ολοκληρώνονται δύο πλάσματα ερωτευμένα, της θυμίζει μόνο στίχους από τραγούδια.

Που κάθε φορά που τολμάει να θελήσει, γυρίζει πίσω με τα γόνατά της καταματωμένα, από το άσχημο πέσιμο.

Που όσο και να θέλει, επιβάλλει στον εαυτό της να μη θέλει, περισσότερο.

Αυτή.

Που σπούδασε αυτή την επιστήμη, και ξέρει καλά ότι στην τοπολογία του δικού της μετρικού χώρου, στον Χώρο των Συναισθημάτων της, 1+1 πάντα θα της κάνει 1+1. Δύο μονάδες.

Καληνύχτα σας.

ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 2011. Λίγο μετά η ζωή μου άλλαξε. Να περιμένεις αναγνώστη το Post με τίτλο "TΩΡΑ. Οχι τότε. ΤΩΡΑ". Θα καταλάβεις.

Λίγο πριν πάει δώδεκα.

Μη τα ρωτάς γιατί σε σκέφτηκα.

Απλά ήθελα να σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι.
Αλλά καμία ευχή.
Για ότι είμαι, για αυτό που είμαι, σχεδόν όλα οφείλονται σε σένα.
Μετά απο πόνο πολύ, έρχονται τα καλά λένε για να σε ανταμείψουν.
Έτσι έγινε μάλλον, ήρθε η ώρα. Κι εγώ το φοβάμαι.
Αλλά θα το ζήσω.
Γιατί εγώ δεν είμαι εσύ.
Ευτυχώς.

ΥΓ: Το τραγουδάκι σου λέγεται "γράμμα σε μένα". Χωρίς καμία ευχή. Έφυγες πια.