Παραμύθι χωρίς τέλος.....

Μια φορά κι έναν καιρό.....
Ήταν ένα κορίτσι και ήταν και ένα αγόρι. Κάποτε ήταν εραστές. Τους ένωνε μόνο η έλξη που υπήρχε ανάμεσα τους. 'Ενα βλέμμα ήταν αρκετό να πυροδοτήσει την ατμόσφαιρα. Σε διαφορετικές φάσεις ο ένας ήθελε και κάτι παραπάνω από τον άλλο, αλλά ακριβώς επειδή ήταν διαφορετικές φάσεις ποτέ δεν ήταν πραγματικο ζευγάρι, με αποτέλεσμα να μαλώνουν. Δεν ήταν τίποτα άλλο, παρα μόνον εραστές. Υπήρχε όμως ο ένας στη ζωη του άλλου από πάντα.. Ίσως κάποτε να αγαπήθηκαν.. Μάλλον έτσι έγινε...μετά από τόσα χρόνια ο ένας έμαθε τον άλλο.. και δυστυχώς έμαθε και να τον μοιράζεται... Άλλες φορές αυτό πείραζε τον ένα άλλες τον άλλο και κάποιες φορές και το τρίτο πρόσωπο... Αποφάσισαν πως δεν έχει νόημα όλο αυτό, πως έιναι ένα παιδικό πείσμα, μια συνήθεια που πρέπει να κόψουν.. Μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες να βγεί ο ένας από τη ζωή του άλλου, τώρα προσπαθούν να είναι φίλοι. Αν και υπάρχει ηλεκτρισμός ανάμεσά τους, πνίγεται γιατί πρυτανεύει η λογική, και από το να μη μιλάνε από εγωισμό μετά από κάθε καυτό συμβάν, προτιμούν να μιλάνε που και που με τα νεα τους, παραλείποντας κάθε τι ερωτικό αναμεσά τους... Καμμιά φορά, ενας εκ των δύο λυγίζει και αφήνει ενα μήνυμα στον άλλο θυμίζοντάς του πόσο όμορφα περνούν μαζί, υπονοόντας καθαρά οτί του έχει λείψει ότι έντονο μπορεί να του προσφέρει ο άλλος... Αλλά κανείς δεν επιμένει. Αλλάζουν θέμα και οι δύο. Στα πλαίσια της μετατροπής της σχέσης τους σε φιλική, ο ένας εκ των δυο καλεί τον άλλο στο σπίτι του για να δούν ταινία. Έχουν να τα πούν πολύ καιρο. Βλέπουν την αγαπημένη της ταινία. Εκείνη ίσως μέσα της να είχε φανταστεί να τη δει μαζί του πολλές φορές, μα ποτέ δε γινόταν πραγματικότητα τότε. Το θεωρούσε κάτι ρομαντικό για να το ζητήσει. Έπρεπε να είναι η σχέση τους ότιδήποτε άλλο παρά αυτό που θα τους οδηγούσε στο να είναι μαζί... Τώρα είναι εκεί, μαζί, και τη βλέπουν... Μα τώρα πρέπει να είναι φίλοι... Η ταινία τελείωσε. Όπως και τότε έτσι και τώρα. Τίποτα ρομαντικό μεταξύ τους, μόνο που τώρα για άλλους λόγους... Έίναι φίλοι. Εκείνος είναι αμήχανος, και γίνεται εριστικός. Εκείνη τον καταλαβαίνει. Τον ξέρει. Τον χαλαρώνει με αστεία δικά τους..απο παλιά... Κοιμούνται στο ίδιο κρεββάτι γιατί είναι αργά να γυρίσει πίσω. Κοιμούνται σαν αδέρφια. Επιτέλους τα κατάφεραν.... Είναι φίλοι.... Είναι??... Δεν ήθελε κανείς ή δε τόλμησε κανείς? Άραγε θα έπρεπε να το μάθουν αυτό. Αν τέλειωσε ή αν ακόμα υπάρχει κάτι..... Συνεχίζουν να είναι το ίδιο φίλοι για ένα χρόνο... Κάπου χάνονται μετά ξαναβρίσκονται... Όχι συχνά αλλά το ίδιο οικεία... Κάποιες φορές εκείνος της λέει πως τη σκέφτεται...κάποιες φορές εκείνη... Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ανταπόκριση.. Στα λόγια. Κανείς τους δε τολμά να το ξαναξεκινήσει.. Μπορεί ο άλλος να μη θέλει.. και αυτό τον τρομάζει. Μπορεί να θέλει όμως. Και αυτό τον τρομάζει...
Νομίζουν πως έχουν βρεί μια ισορροπία στα πράγματα... Και προσπαθούν να ζήσουν έτσι... Μεσά από άλλες αγκαλιές...Οι οποίες τους αγγίζουν και στην καρδιά αλλά και στο κορμί... Αλλά ο ένας πάντα, αν χαθέι με τον άλλο για καιρό τον ψάχνει. Και μόλις τον βρεί, του κάνει αισθητή τη σκέψη και την παρουσία του. Στα λόγια. Στις υποθετικές περιστάσεις... Τον κάνει να τα ζει με το μυαλό του.. σαν να τα ζει πραγματικά.
Αυτή είναι η δύναμή τους. Αυτό ασκεί ο ένας στον άλλο. Την παρουσία του στη σκέψη και στη φαντασία του άλλου. Ίσως καμμιά φορά και στα όνειρά του...
Η παραπάνω ιστορία είναι ένα παραμύθι.. Σαν παραμύθι δεν είναι αληθινή... Αν ήταν πως θα ήθελες να τελειώσει....?
Κι αν ήταν αληθινή πως θα ήταν το παραμυθένιο τέλος της?....
Πολλές σκέψεις ε?..... Έτσι έιναι......
Take care...

To ασχετό του post: I am back!