Welcome...to reality.

Κάπου εκεί που νόμιζες πως έχεις κατακτήσει το σύμπαν... ξυπνάς.

Επανέρχεσαι σε μια πραγματικότητα πολύ πιο παγωμένη από τη ζεστασιά του σκεπάσματός σου. Κι αυτό γιατί κάπως έπρεπε να ξυπνήσεις. Βέβαια, αν ήταν όλοι δίκαιοι θα ξυπνούσες με το άρωμα του καφέ, ο κόσμος δε θα ήταν στρογγυλός κι εσύ θα έμενες σε ένα ροζ συννεφάκι κι όχι στον 6ο όροφο σε μια γκαρσονιέρα.

Αφού πήρες απόφαση πως τώρα πια έχεις ξυπνήσει και πως αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι η προηγούμενη κατάσταση που βρισκόσουν, αναδιογανώνεις τις σκέψεις σου και επαναπροσδιορίζεις τις προτεραιότητες σου. Τι κι αν στον ύπνο σου ο προβληματισμός σου ήταν τι θα φορέσεις σήμερα το πρωί, τώρα που ξύνησες καταλαβαίνεις πως ότι και να φορέσεις δεν πρόκειται να αλλάξει την κατάσταση.

Φτιάχνεις καφέ και πίνεις τρείς γουλιές, μόνη σου, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχεις κάποιον να μοιραστείς το πρωινό. Πρίν ξυπνήσεις, ήσουν μαζί του αλλά τώρα πάει... Ούτε κάν θυμάσαι τη μορφή του.

Στο όνειρό σου, έκανες όνειρα. Και τα έβλεπες να παίρνουν σάρκα και οστά. Τώρα γκρινιάζεις σε όσους ήταν γύρω σου, γιατί δε σε ξύπνησαν, για να επανέλθεις πιο ομαλά...

Αν ήσουν ηρωίδα από καρτούν, ή κομικ, η εικόνα σου θα ήταν μια νεαρή γυναίκα με άσπρα μαλλιά. Από το άγχος.

Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως έτσι είναι η ροή των πραγμάτων. Και να δεχτείς την μη ιδιαιτερότητά σου. Αναρωτιέσαι αν έχεις επιλέξει έναν κόσμο που δε σου ταιριάζει. Μήπως ο άλλος θα σου ταίριαζε? Δε το ξέρεις.

Εκνευρίζεσαι που θα φτάσεις και θα περιμένεις πάλι . Μέχρι τώρα είχες μάθει να σε περιμένουν, και δε μπορείς να το αποδεχτείς. Ίσως αυτές να είναι οι πιο σημάντικές σου εξετάσεις. Ίσως και όχι, αλλά δεν το ξέρεις ακόμα. Βλέπεις?... Πρέπει να περιμένεις πάλι...

Λες πως δεν αντέχεις να είσαι αόρατη. Πάλεψε για τη μορφή σου....Και θα δείς που την επόμενη φορά θα ξυπνήσεις και θα συνεχίσεις αυτό που άφησες όταν κοιμόσουν...