Κάποια πράγματα, τελικά, είναι πολύ δύσκολα και επίπονα.Ρήσεις του τύπου: "Πονάει πόδι-κόψει πόδι" ή ακόμη πιο σοφά "Ό,τι δε λύνεται, κόβεται", κατέληξα, ότι είναι λόγια πολύ εντυπωσιακά, αλλά μόνο όταν δίνεις συμβουλές.
Υπάρχουν πολλές σκέψεις, που όμως δε θέλεις να κάνεις. Κατά συνέπεια, μπαίνεις στο robot-state of mind.
Ξυπνάς το πρωί, κάνεις ντουζ, ντύνεσαι λές μια καλημέρα στη μαμά σου και μετά, μπαίνεις στο αυτοκίνητο για το γραφείο (υπάρχουν καμμιά φορά στιγμές αδυναμίας, που παίρνεις μια μεγάλη εισπνοή προσπαθώντας να διακρίνεις το άρρωμα του, και να νιώσεις την παρουσία του).
Φτάνεις στο γραφείο μετά από περίπου μια ώρα στο δρόμο. Όση μουσική και να ακούσεις, όσο άσχετη και να προσπαθήσεις να είναι κάνοντας συνεχώς skip στους σταθμούς που συνήθως ακούς, σίγουρα θα παίξει αυτό το τραγουδάκι που επίσης σίγουρα θα έχετε τραγουδήσει μαζί.
Μπαίνεις στο γραφείο, λες σε όλους καλημέρα, και όλοι σε ρωτάνε τι έχεις και είσαι συννεφιασμένη και σήμερα. Τί να τους πείς? Ότι έρχεται του Αγίου Βαλεντίνου και εσύ το μόνο σχόλιο που κάνεις είναι: Από πού (!?)...
Κάθεσαι στο γραφείο σου και ανοίγεις το Outlook και το Gmail ταυτόχρονα. Έχεις 6 emails στο ένα και 4 στο άλλο. Τα 6 επιβραβέυουν τη δουλειά σου και τα 4 το πόσο καλή φίλη είσαι. Με κανένα δεν ανοίγει ο ουρανός σου. Και δεν αναρωτιέσαι ούτε καν γιατί. Ξέρεις. Όσο και αν ξέρεις ότι είναι λάθος σου λείπει αυτό που σου ρουφάει το μυαλό. Σου λείπει. Αλλά δε μπορείς να το πείς. Ούτε να το ζητήσεις.
Ξεκινάς να δουλεύεις. 9-5. Σερί. Είσαι τυχερή όταν καταφέρνεις να το κάνεις. Τις υπόλοιπες, που δε τα καταφέρνεις, υπάρχουν διαστήματα που τα σκέφτεσαι πάλι.. Και τότε χάνεσαι.
Ξέρω πως είσαι, ποιά είσαι και πώς επιβιώνεις. Θέλεις απλά να βρεθεί κάποιος και να σου πεί πως αν και φαίνονται δύσκολα, όλα όμως θα πάνε καλά. Και αυτό σου αρκεί για να πιστέψεις στη δύναμή σου και να τα καταφέρεις. Αυτό που σε πειράζει τώρα και λυγίζεις, είναι που δεν υπάρχει κάποιος που εμπιστεύεσαι να στο πει. Κι ας μη ξέρει. Κι ας μη το πιστεύει. Αρκεί που θα το πιστέψεις εσύ.
Θέλω να χαμογελάσεις. Να χαμογελάς!
Καλή εβδομάδα.
Υπάρχουν πολλές σκέψεις, που όμως δε θέλεις να κάνεις. Κατά συνέπεια, μπαίνεις στο robot-state of mind.
Ξυπνάς το πρωί, κάνεις ντουζ, ντύνεσαι λές μια καλημέρα στη μαμά σου και μετά, μπαίνεις στο αυτοκίνητο για το γραφείο (υπάρχουν καμμιά φορά στιγμές αδυναμίας, που παίρνεις μια μεγάλη εισπνοή προσπαθώντας να διακρίνεις το άρρωμα του, και να νιώσεις την παρουσία του).
Φτάνεις στο γραφείο μετά από περίπου μια ώρα στο δρόμο. Όση μουσική και να ακούσεις, όσο άσχετη και να προσπαθήσεις να είναι κάνοντας συνεχώς skip στους σταθμούς που συνήθως ακούς, σίγουρα θα παίξει αυτό το τραγουδάκι που επίσης σίγουρα θα έχετε τραγουδήσει μαζί.
Μπαίνεις στο γραφείο, λες σε όλους καλημέρα, και όλοι σε ρωτάνε τι έχεις και είσαι συννεφιασμένη και σήμερα. Τί να τους πείς? Ότι έρχεται του Αγίου Βαλεντίνου και εσύ το μόνο σχόλιο που κάνεις είναι: Από πού (!?)...
Κάθεσαι στο γραφείο σου και ανοίγεις το Outlook και το Gmail ταυτόχρονα. Έχεις 6 emails στο ένα και 4 στο άλλο. Τα 6 επιβραβέυουν τη δουλειά σου και τα 4 το πόσο καλή φίλη είσαι. Με κανένα δεν ανοίγει ο ουρανός σου. Και δεν αναρωτιέσαι ούτε καν γιατί. Ξέρεις. Όσο και αν ξέρεις ότι είναι λάθος σου λείπει αυτό που σου ρουφάει το μυαλό. Σου λείπει. Αλλά δε μπορείς να το πείς. Ούτε να το ζητήσεις.
Ξεκινάς να δουλεύεις. 9-5. Σερί. Είσαι τυχερή όταν καταφέρνεις να το κάνεις. Τις υπόλοιπες, που δε τα καταφέρνεις, υπάρχουν διαστήματα που τα σκέφτεσαι πάλι.. Και τότε χάνεσαι.
Ξέρω πως είσαι, ποιά είσαι και πώς επιβιώνεις. Θέλεις απλά να βρεθεί κάποιος και να σου πεί πως αν και φαίνονται δύσκολα, όλα όμως θα πάνε καλά. Και αυτό σου αρκεί για να πιστέψεις στη δύναμή σου και να τα καταφέρεις. Αυτό που σε πειράζει τώρα και λυγίζεις, είναι που δεν υπάρχει κάποιος που εμπιστεύεσαι να στο πει. Κι ας μη ξέρει. Κι ας μη το πιστεύει. Αρκεί που θα το πιστέψεις εσύ.
Θέλω να χαμογελάσεις. Να χαμογελάς!
Καλή εβδομάδα.
5 comments:
Δυστυχως η αγαπη ποναει. Και ποναει ακομη περισσοτερο οταν τελειωνει. Ετσι ειναι η ζωη. Δε μπορουμε να κανουμε κατι γι'αυτο. Μονο ν'αντεξουμε. Σε καθε χωρισμο, η καρδια γινεται πετρα και σκληραινει, καθε φορα αισθανεται ολο και λιγοτερα. Αλλα πρεπει ν'αντεξουμε. Δε μπορω να καταλαβω γιατι μια αγαπη που μοιαζει (σε μενα τουλαχιστον) η ιδανικη, να πρεπει να τελειωσει για λογους ασήμαντους. Γιατι ασημαντοι ειναι οι λογοι που δεν εχουν να κανουν με την καρδια. Επαψα να το σκεφτομαι. Γιατι δεν υπαρχει εξηγηση. Οχι τουλαχιστον στο ρομαντικο κοσμο που ζω εγω. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι ν'αντεξουμε και να περιμενουμε να ερθει η αγαπη εκεινη που θα μας ολοκληρωσει, η γυναικα αυτη (στη δικη μου περιπτωση) που θα νιωσει για μενα ο,τι θα νιωσω κι εγω για
εκεινη. Μεχρι τοτε, απλα αναπνεεις. Απλα επιβιωνεις. Με ψευτικα χαμογελα, για
να μακιγιαρεις τη θλιψη σου.
Αν ομως δεις λιγο παραπερα, στα mail σου, θα πρεπει να χαμογελασεις. 6 mail
επιβραβευουν τη δουλεια σου. Αυτο σημαινει οτι πολλοι ανθρωποι εκτιμουν την προσπαθεια σου. Και 4 mail δειχνουν οτι υπαρχουν τουλαχιστον 4 ανθρωποι που
σε σκεφτονται και σε θελουν χαμογελαστη. Μην τους το στερησεις.
Ολα θα πανε καλα. Πιστεψε με. Και ξερεις κατι? Ισως δε χρειαζεται ν'αντεξεις, να επιβιωσεις. Γιατι αν τα συναισθηματα που περιγραφεις ειναι πραγματικα δικα σου, τοτε σιγουρα θα υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που σ'αγαπουν και ας μην στο εχουν πει.
@anonymous: Θέλω να σου πω ευχαριστώ για την τόσο ειλικρινή απάντησή σου. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν να βγάλω το πόστ, να το σβήσω, γιατί φοβήθηκα μήπως εκτίθεμαι,ή ενδεχομένως να παρεξηγούμαι.
Από τη στιγμή που διάβασα το comment σου όμως, νιώθω πως οφείλω να το αφήσω. Γιατί η απάντησή σου, ίσως, αξίζει πολύ περισσότερο από το δικό μου ποστ.
Καλημέρα :)
υ.γ.: γιατί ανώνυμα όμως..?
Εγω σ'ευχαριστω, γιατι μου εδειξες οτι υπαρχει τουλαχιστον
αλλη μια καρδια που αισθανεται οπως εγω. Φοβομουν οτι
τα αισθηματα μου ηταν λαθος, οτι εβλεπα τα πραγματα
υπερβολικα ρομαντικα. Φοβομουν οτι κυνηγουσα μια οπτασια.
Αν εσυ φοβασαι οτι τα λογια σου σε εκθετουν, τι να πω
κι εγω που ειμαι αντρας? :-)
Καλο βραδυ.....
Υ.Γ. Τι σημασια εχει ενα ονομα?
Φεγγάρι, αγάπη, χωρισμός
ήλιος καρδιά και σκέψη
θεέ μου θεριά που προσπαθεί
άνθρωπος να παλέψει.
Πολύ καψούρα, βρε παιδί μου! Τι θα γίνει με σένα; Με ψυχοπλακώνεις...
Post a Comment