..Δεν είναι ωραία. Είναι μοναδικά!

... είπε και μετά μου χαμογέλασε γλυκά. Αυτό το χαμόγελό της σήμαινε την επικρότηση της στην απόφασή μου.. Αν και νομίζω ότι με τον τρόπο της η Βερόνικα μου είχε πει τη γνώμη της πριν πάρω την τελευταία μου αυτή απόφαση την οποία αποκλειστικά της ανακοίνωνα εκείνο το απόγευμα.

Μου έβαζε για μια ακόμη φορά τα ρούχα στη βαλίτσα, και μου έλεγε να πάω. Να φύγω από την ρουτίνα μου, μέσα στην οποία για πρώτη φορά είχα τόσο πολύ βολευτεί. Και δεν ήθελα, και φοβόμουν να αφήσω.. Κάποτε είχα τσακωθεί πολύ με τον τότε φίλο μου για αυτό.. Δεν ήθελε λέει να ξεβολευτεί από τη ρουτίνα του και εγώ νευρίαζα!!! Μου φαινόταν τόσο αστείο για έναν νέο άνθρωπο να μην αναζητά προκλήσεις στη ζωή του.. Και φυσικά τότε θεωρούσα τον εαυτό μου μια πρόκληση σε εκείνον, μια πρόκληση που δε μπορούσα να παραδεχτώ ότι δε τον προκαλεί.. Όπως και πολλά άλλα που μια γυναίκα ζητάει από τον σύντροφό της. <<Αυτό το "συνέχεια μαζί" που θέλει, δε το μπορώ... >>, μου εκμυστηρεύτηκε ένας συνάδελφος μου μια φορά που μιλούσαμε για τις σχέσεις μας.. Η πιο ειλικρινής συμβουλή που του είχα δώσει τότε είναι οτι έτσι είμαστε όλες. Όλες. Και αν υπάρχει μια γυναίκα που δεν είναι έτσι, να σηκώσει το χέρι ψηλά για να την χειροκροτήσουμε. Όλες έτσι είμαστε. Απλά μερικές από εμάς, είναι αρκετά έξυπνες για να το κρύψουν. Όπως καταλάβατε εγώ δεν ήμουν από αυτές, και έτσι χωρίσαμε. Αλλά νομίζω πλατειάζω....

Είχε έρθει από το σπίτι να κάνουμε το γνωστό απολογισμό των αποφάσεων μετά το τέλος του καλοκαιριού και να θέσουμε νέους στόχους όπως κάνουμε κάθε χρόνο.. Εγώ θέλοντας να παρατείνω αυτό το ραχατιλίκι που ονομάζω

"Κατάσταση: Λέω σε όλους, αφήστε με τώρα διαβάζω!! αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνω τίποτα απλά περνάνε έτσι οι ώρες κι εγώ παράγω το καλύτερο δυνατό που μπορώ με πολύυυυυυυ αργούυυυυυς ρυθμούς, μεγαλοποιώντας το βαθμό δυσκολίας στους άλλους για να μπορέσω να εξηγήσω το γιατί μου πήρε τόσο πολύ να το ολοκληρώσω"

της έλεγα ότι ακόμα καλοκαίρι είναι καί οτι πρίν από λίγο κολυμπούσαμε, κυριολεκτώντας!

Εκείνη τη φορά όμως είχα να της πω. Ήθελα να της ζητήσω με βοηθήσει να ξεπεράσω το φόβο μου. Να αρπάξω την ευκαιρία και να φύγω. Να πάω. Να ζήσω εκεί. Να δουλέψω εκεί. Έστω και για το πεπερασμένο του χρόνου που μου προσέφεραν. Δεν ήταν λίγο, αλλά ούτε και πολύ. Ήταν ότι έπρεπε. Παρόλαυτά εγώ φοβόμουν... Και δε μπορούσα να το καταλάβω! Όσο και αν το σκεφτόμουν δε μπορούσα ακόμα να καταλάβω το γιατί.
Η Βερόνικα είχε έρθει για αυτό. Γιατί κάθε φορά ήξερα ότι θα μου πει αυτό που θα μου ανοίξει τα φτερά να πετάξω. Είτε πέρα μακριά... είτε προς το γυρισμό μου...
Χρειαζόμουν την αποφασιστικότητά της.
Αυτό που μου είπε ήταν... Κλείσε τα μάτια σου και δες τον εαυτό σου. Ναι. Αυτόν που ήσουν. Μη μου λές οτι άλλαξες. Αυτό είσαι και τώρα. Απλά φοβάσαι να το πιστέψεις. Κάνε στον εαυτό σου την ερώτηση αν θέλει να το κάνει, αν τολμάει. Όχι.. όχι σε αυτόν που τώρα φοβάσαι να τον εκθέσεις.. Στον άλλο.. τον παλιό.. Τον πληγωμένο. Σε αυτόν που υπερεκτέθηκε στις αποφάσεις της τόλμης του. Σε αυτόν. Που κάθε βράδυ σου λέει ότι σήμερα ήταν μια υπέροχη μέρα αλλά εσύ φοβήθηκες να τη ζήσεις, και σε βάζει σε σκέψεις. Σε αυτόν που προσπαθείς να κλειδώσεις μέσα βαθειά για να μην πληγώσει το καύκαλο αυτό που έχεις γίνει για να τον προστατεύσεις. Σε αυτόν τον εαυτό να ρωτήσεις αν θέλει να το κάνει. Σε αυτόν. Που πληγώθηκε και έγινε χίλια κομμάτια. Και ζήτησε την αγκαλιά όλου του κόσμου για να μπορέσει να μαζευτεί...
Αυτό μου είπε και μετά μου αράδιασε όλους τους στόχους στις για τον χειμώνα που έρχεται.


Μετά από δυο μέρες ξαναήρθε σπίτι μου. Δε με ρώτησε. Ήξερε. Είχε φέρει μαζί της το αγαπημένο μας album εδώ και πολλά χρόνια.. New Beginning-Tracy Chapman.. Μας συντροφεύει με τα τραγούδια της σε κάθε ταξίδι. Σε κάθε αλλαγή μας..
Όταν κλείσαμε και τις 2 βαλίτσες κάτσαμε πάνω τους και τραγουδήσαμε "Baby just gimme one reason, oh gimme one reason to stay"...
Πίναμε Τζιν με Σόδα, με το καλαμάκι..
Αφού χορεύαμε στους blues ρυθμούς του τραγουδιού, της λέω:
"Ξέρεις, δε χρειάστηκε να τον ρωτήσω... Φώναξε τόσο δυνατά που δε μπορούσε να κρύβεται άλλο... Αυτά είναι τα νεα μου σήμερα.. Δεν είναι ωραία?"
Κι εκείνη, με εκείνο το εκνευριστικό χαμόγελο που πάντα το έχει όταν ξέρει ότι έχει δίκιο, μου απάντησε...
"...Δεν είναι ωραία. Είναι μοναδικά!"