Αθήνα....τη νύχτα.

Χθες το βράδυ, σχεδόν χαράματα με επισκέφτηκε η Βερόνικα. Μου είπε πως ήθελε να μου περιγράψει κάτι που της συνέβη. Της είπα να έρθει, αν και ήμουν πολύ κουρασμένη για συζητήσεις εκείνη την ώρα... Μου είπε: "Oχι, δε θα έρθω σπίτι σου, θα σε πάρω να πάμε μια βόλτα."

Καθώς ανεβαίναμε τη Συγγρού προς κέντρο, άρχισε να μου μιλάει....
Λοιπόν όπως ξέρεις, είσαι εδώ μαζί μου γιατί σου είπα πως θέλω να σου πω κάτι..Σου έχω πει για το Σεμπαστιάν, τον ελληνογάλλο φίλο μου, που μου μιλαγε στην αγγλία για την Αθήνα? Όχι δεν είναι συναισθηματικής φύσεως αυτό που θέλω να σου πω για εκείνον... Περάγαμε τόσα πολλά βράδια μαζί στο Λονδίνο κι εκείνος μου έλεγε πόσο πολύ θέλει να γυρίσει πίσω, στην Αθήνα.. κι εγώ με το μικρό μου μυαλό δε μπορούσα να το καταλάβω... Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, έμενε στο Παρίσι, στο Λονδίνο και μπορούσε να επιλέξει που να ζήσει κι όμως μου έλεγε πως θέλει να γυρίσει πίσω στην Αθήνα... Πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό και όμορφο και ζωντανό συναίσθημα από αυτό που σου δημιουργείται όταν κάνεις βόλτες το καλοκαίρι στην Αθήνα τη νύχτα.. Την έχεις δική σου, μου έλεγε, μόνος σου. Και πάλι δε μπορούσα να τον καταλάβω... Βλέπαμε "Φτηνά Τσιγάρα" και μου έλεγε πως έβλεπε τον εαυτό του να πρωταγωνιστεί..Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω και πάλι.. ούτε ο σκηνοθέτης του έργου μου έδινε να καταλάβω... 'Οπως κι εσύ έτσι κι εγώ είμαι άνθρωπος της παραλίας, της παραλιακής. Και αυτό γιατί γυρίζαμε πίσω στην Αθήνα καλοκαίρια.. Από κέντρο, ούτε για ψώνια δε πηγαίναμε...
Ξέρεις, η μόνη φορά που πήγα κέντρο και νύχτα ήταν μια φορά που ήμουν πιο μικρή και έφυγα από το σπίτι κατα τις 2.30 και πήρα κρυφά το αμάξι να συναντήσω ένα γκόμενο κάπου προς το Γαλάτσι, που δεν ήξερα καλά καλά πως να πάω.. και χάθηκα στα στενάκια..
Μίλησα με άντρες που ήταν από άλλες χώρες και δούλευαν στα φανάρια τα πρωινά, μίλησα και με άντρες που ήταν ντυμένοι γυναίκες, για να μπορέσω να φτάσω από εκεί που ήμουν στον προορισμό μου... Μου άρεσε αυτό. Σκεφτόμουν πως έιμαι ριψοκύδινος άνθρωπος, και πως αφού την έβγαλα καθαρή, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Μετά, μεγαλώνοντας λίγο ακόμα, κατάλαβα πόσο επικύνδινο ήταν μια κοπελίτσα 20 χρονών να γυρναέι μόνη της στα στενά γύρω από την Ομόνοια, προσπαθώντας να βγει στην Πατησίων... Είπα μέσα μου τότε πως με είχε γοητεύσει η νύχτα.....
Σήμερα κατάλαβα πως με είχε γοητεύσει η Αθήνα.. Και σήμερα θέλω να σου εξομολογηθώ πως εδώ θέλω να μείνω... Μου αρέσει το συναίσθημα αυτό. Είναι όπως μου το περιέγραφε ο Σεμπαστιάν..όπως την είχε δει εκείνος.. Να δες την κι εσύ....














Κοίταξα γύρω μου...Ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητό της, ένας ανοιχτός παλιός σκαραβαίος... Κόκκινος. Της λέω "Σταμάτα. Σταμάτα τώρα θέλω να κατέβω...." Παρκάραμε στο Ζάππειο. Της λέω "Δείξε μου... Δείξε μου τί είδες και θέλεις να μείνεις....." Περπατήσαμε..Όλο το βράδυ.. Είχαμε την Αθήνα δική μας..Μόνες μας. Δε μιλούσαμε μεταξύ μας, όχι γιατί δεν θέλαμε αλλά γιατί δε χωρούσε καμμία συζήτηση σε αυτό που κάναμε. Δέν θελαμε κανέναν. Νοιώθαμε γεμάτες.. μα πάνω απο όλα, νοιώθαμε.
Το πρωί με γύρισε σπίτι να κάνω ένα μπάνιο και να πάω στο γραφείο. Ανεβαίνοντας προς Αγια Παρασκευή παρόλη την κίνηση στο Καλλιμάρμαρο, είχα άλλη διάθεση. Σκεφτόμουν τον πατέρα μου που μου έλεγε Παρε τον φίλο σου παιδί μου και πηγαίνετε στο Λυκαβητό...
Σήμερα μπαμπά...σήμερα.
Take care.
Vaggie