"....πέτρα!"

"Τιποτα, δε χτίζεται πάνω στην πέτρα..
Ολα πάνω στην άμμο χτίζονται...
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο,
σαν να ΄τανε η άμμος... Πέτρα!"

Γιατί ήρθε του Αγ. Βαλεντίνου και ξέρω από που!

"Όταν αγαπάς κάποιον, οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια"
- Αλεξάνδρα, 4 ετών

"Στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά..."

Κάποια πράγματα, τελικά, είναι πολύ δύσκολα και επίπονα.

Ρήσεις του τύπου: "Πονάει πόδι-κόψει πόδι" ή ακόμη πιο σοφά "Ό,τι δε λύνεται, κόβεται", κατέληξα, ότι είναι λόγια πολύ εντυπωσιακά, αλλά μόνο όταν δίνεις συμβουλές.
Υπάρχουν πολλές σκέψεις, που όμως δε θέλεις να κάνεις. Κατά συνέπεια, μπαίνεις στο robot-state of mind.
Ξυπνάς το πρωί, κάνεις ντουζ, ντύνεσαι λές μια καλημέρα στη μαμά σου και μετά, μπαίνεις στο αυτοκίνητο για το γραφείο (υπάρχουν καμμιά φορά στιγμές αδυναμίας, που παίρνεις μια μεγάλη εισπνοή προσπαθώντας να διακρίνεις το άρρωμα του, και να νιώσεις την παρουσία του).
Φτάνεις στο γραφείο μετά από περίπου μια ώρα στο δρόμο. Όση μουσική και να ακούσεις, όσο άσχετη και να προσπαθήσεις να είναι κάνοντας συνεχώς skip στους σταθμούς που συνήθως ακούς, σίγουρα θα παίξει αυτό το τραγουδάκι που επίσης σίγουρα θα έχετε τραγουδήσει μαζί.
Μπαίνεις στο γραφείο, λες σε όλους καλημέρα, και όλοι σε ρωτάνε τι έχεις και είσαι συννεφιασμένη και σήμερα. Τί να τους πείς? Ότι έρχεται του Αγίου Βαλεντίνου και εσύ το μόνο σχόλιο που κάνεις είναι: Από πού (!?)...
Κάθεσαι στο γραφείο σου και ανοίγεις το Outlook και το Gmail ταυτόχρονα. Έχεις 6 emails στο ένα και 4 στο άλλο. Τα 6 επιβραβέυουν τη δουλειά σου και τα 4 το πόσο καλή φίλη είσαι. Με κανένα δεν ανοίγει ο ουρανός σου. Και δεν αναρωτιέσαι ούτε καν γιατί. Ξέρεις. Όσο και αν ξέρεις ότι είναι λάθος σου λείπει αυτό που σου ρουφάει το μυαλό. Σου λείπει. Αλλά δε μπορείς να το πείς. Ούτε να το ζητήσεις.
Ξεκινάς να δουλεύεις. 9-5. Σερί. Είσαι τυχερή όταν καταφέρνεις να το κάνεις. Τις υπόλοιπες, που δε τα καταφέρνεις, υπάρχουν διαστήματα που τα σκέφτεσαι πάλι.. Και τότε χάνεσαι.
Ξέρω πως είσαι, ποιά είσαι και πώς επιβιώνεις. Θέλεις απλά να βρεθεί κάποιος και να σου πεί πως αν και φαίνονται δύσκολα, όλα όμως θα πάνε καλά. Και αυτό σου αρκεί για να πιστέψεις στη δύναμή σου και να τα καταφέρεις. Αυτό που σε πειράζει τώρα και λυγίζεις, είναι που δεν υπάρχει κάποιος που εμπιστεύεσαι να στο πει. Κι ας μη ξέρει. Κι ας μη το πιστεύει. Αρκεί που θα το πιστέψεις εσύ.
Θέλω να χαμογελάσεις. Να χαμογελάς!
Καλή εβδομάδα.

Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε....

Θυμάσαι τότε παλιά που είχα παλι εκείνο το post με τα "θέλω"Vs "δεν θέλω" ? Θα σου πώ τώρα τι ισχύει για αυτό το μήνα...
Γιατί αυτά με απασχολούν και γιατί θα τα διαβάσεις κι αυτά, όπως και τότε, χωρίς επεξήγηση.

• Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη.
• Δε θέλω να πάω, αν δε πάμε μαζί.

• Θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στο τέλος του μήνα.
• Δε θέλω, όταν ξυπνήσω, να είναι πάλι συννεφιασμένος ο ουρανός μου.

• Θέλω να σου ομορφύνω τη ζωή.
• Δε θέλω να το ξεχάσεις αυτό......