I can feel...

Όταν νοιώθεις την καρδιά σου να σπάει απ΄το χτύπο,
Όταν την ακούς τόσο δυνατά που δε μπορείς να σκεφτείς τίποτα και απλά χοροπηδάς στο ρυθμό της,
Όταν κλείνεις τα μάτια και βλέπεις χιλιάδες δρόμους, διαφορετικούς, να σε οδηγούν προς τα εκεί,
Όταν ξέρεις για πρώτη φορά τι θέλεις, κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως αντιδράς μονάχα με το συναίσθημα (γιατί η λογική σου δε πρόλαβε να πάρει θέση άμυνας αυτή τη φορά) αλλά δε σταματάς... Γιατί δε μπορείς...
Όταν τα κουτάκια που έχεις μέσα στο κεφάλι σου ξαφνικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης γιατί δε τα θέλεις πια,
Όταν αντί για σένα μιλάει η καρδιά σου...
Τότε νοιώθεις.
Νιώθεις. Αγαπάς. Ερωτεύεσαι. Φοβάσαι...
Η φίλη σου χαίρεται γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπλέχτηκαν τα πράγματα. Επιτέλους τα κουτάκια σου δε κατάφεραν να κρατήσουν τις ισορροπίες....
Μήπως άρχισε?

From Dusk till Dawn...

If I were never to leave you
If I were always alone
If I were never to see you
If I could set the sun
If I could set the sun

Tears falling
Rain falling
Leaves are falling with the sun
Lives drifting
Seeds drifting
Worlds drifting with the sun

~ Nitin Sawhney (Sunset)

Dusk: Λονδίνο πριν ένα χρόνο στα γενέθλια μου (27 Μαιου) πηγαίνοντας προς Waterloo, γυρνώντας από μπουζούκια(αριζόνα).
Dawn: Σάμος λίγες μέρες μετά, που πήγα για chilling, αφού τελείωσα με τις εξετάσεις για το MSc, και πριν αρχίσω την πορεία μου ως career girl (όπως με αποκαλεί ο κύριος Zero )

Βαρέθηκα να σκοτώνω τις αγαπητικές σου!

Με κοιτάς καμμιά φορά λες και δεν έχει γίνει τίποτα.. Λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο είναι να σκύψεις και να με φιλήσεις! Έχεις το ύφος του πρωταγωνιστή που, αφού ξέρεις το σενάριο, είσαι σίγουρος πως θα ξαναγυρίσω. Και γιατί ξέρεις πως μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Γιατί καταβάθος αυτό είναι που με κρατάει.. Με έλκει η αίσθηση του άπιαστου, και μάλλον κι εσένα...

Εγώ από την άλλη σε κοιτάω και σκέφτομαι πόσο λάθος πήγαμε. Αλλού είχαμε δώσει ραντεβού, αλλού βρεθήκαμε... Γελάω κοιτώντας τη θάλασσα, γιατί μαζί ήμασταν μόνο όταν αυτή μας χώριζε. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι τον εαυτό μου να χαμογελά ευτυχισμένος. Μπροστά στην παραλία, με τα ακουστικά στα αυτιά και μουσική τη δική μας.. Να με ψήνει ο ήλιος, και εγώ με τα μάτια ανοιχτά να σε ονειρεύομαι...
Και μετά, μια Δευτέρα πρωί, πηγαίνοντας προς το γραφείο σε βλέπω να περνάς το δρόμο μαζί της. Την προσέχεις, να μη τη χτυπήσουν τα αυτοκίνητα. Καλά κάνεις, γιατί εγώ λιώμα ήθελα να την κάνω... Ίσως με είδες, ίσως και όχι... Τι σημασία έχει.. αφού το μεσημέρι δε μου μίλησες.. Και κανένα μεσημέρι έκτοτε. Γιατί δε πάτησα εγώ εκείνη, αλλά εσένα κάποιος άλλος.

Να σημειώσω οτι το ύφος μου είναι χιουμορίστικό καθώς επίσης να υπενθυμίσω το ότι καμμία από τις ιστορίες μου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι παραμυθάκια, με καλό, κακό και καμμιά φορά χωρίς καθόλου τέλος....
Take care,
Vaggie

You're hiding , underneath the smoke in the room

In case you ever ask....

Ask me how i feel.....

Ask me..the fucked up little princess...