www.workaholic.gr

Καλημέρα.

Είμαι σίγουρη ότι εσύ που με διαβάζεις συχνά, που καθώς με διαβάζεις λες, "αχ κι εγώ τα ίδια περνάω!", "παντού τα ίδια είναι, μη συγχίζεσαι"... θα βρείς τον "ψυχολόγο" σου στο www.workaholic.gr. Just click it, join it, and let the show begin!!!!
Γιατί όπως λέει και στο "Ποιοί είμαστε"....

Αν μαζευτούμε πολλοί και πούμε τι πραγματικά αισθανόμαστε, ίσως κάτι, κάπου να αλλάξει. Αυτό το forum τρέφει την κρυφή φιλοδοξία να γίνει κάποια στιγμή μοχλός πίεσης προς τις εταιρείες, και να χαράζει πολιτικές ΑΠΟ τους εργαζόμενους ΓΙΑ τους εργαζόμενους...

Κάποια στιγμή, καιρός θα είναι να ανακυρηχθούν από ΕΜΑΣ τα BEST WORKING PLACES σύμφωνα με αυτούς που πραγματικά τα βιώνουν και τα ζούν!


Enjoy!!!!!

My christmas gift.....

Dear Santa....
This year i wasn't so naughty....
So, please, i am asking for this gift, in order to be "soooooo naughty"!!!


Thank you.

Είσαι νεράιδα της αυγής, η πιο 'μορφη όλης της γης..

...αν και χθες ήταν η μέρα της συγγνώμης, εγώ θα σου πώ ευχαριστώ...

Κι όποιος κατάλαβε, καταλαβε.

Πόσο ακόμα θα γυρνάς στα στέκια εκείνα που σ΄ έχουνε πικράνει
Ανήσυχο μου αλάνι πότε θα βρεις λιμάνι τόση ντροπή δεν φτάνει
Το κόλπο αφού δεν πιάνει ετούτο το σεργιάνι γέμισε μυστικά.

...Θα ΄σαι πάντα το παιδί που χει κάνει αταξία.

credits to Stavento: δίσκος:Γρίφος, track: Πόσο ακόμα

Με γροθιές και κλωτσιές...

Όσο αγαπάω μένω πίσω.....
κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω....

Γράμμα στον Υπουργό...

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ Εθνικής Άμυνας,

Σας μιλώ εκ μέρους όλων των Ελληνίδων, που ξέρω ότι πάντοτε εκτιμάτε και υπολογίζετε. Βέβαια, ναι μεν σας μιλώ εκ μέρους όλων αυτών, αλλά όπως θα παρατηρήσετε και παρακάτω, θα συγκεκριμενοποιήσω.
Για να μπώ στο δια ταύτα, όλοι γνωρίζουν πως για εναν άντρα το φανταριλίκι, να το πω λαικά, είναι μανίκι (το εξήγησα ακόμα πιο λαικά, άλλωστε όλοι παιδιά του λαού είμαστε, έτσι δεν είναι?). Άσχημη ψυχολογία, νεύρα, εγκλεισμός, αυπνίες, βρώμια, πείνα, καταπίεση, στέρηση.. και όλα αυτά τα άσχημα που περνούν τα αγόρια μας.
Πάνω εδώ έρχομαι να επισημάνω το δύσκολο έργο των γυναικών την περίοδο που οι άντρες είναι στρατό. Γιατί με τέτοιο ψυχοσωματικό ταράκουλο που περνάνε όταν πάνε στρατό, για να αποφύγουμε τίποτα αυτοκτονίες, κάπου τα παιδιά πρέπει να ξεσπούν... Και ακριβώς αυτό το δύσκολο κενό καλύπτουν οι γυναίκες, αναγκαστικά. Είτε μάνες στρατιωτών, είτε γκόμενες, τραβάνε τα πάνδεινα οι καημένες. Και αυτό γιατί τα καμάρια μας, αρχίζουν να έχουν περίεργες ανασφάλειες τύπου: Και που ήσουν, και γιατί θα βγείς, και με ποιούς θα βγείς, τους ξέρω εγώ?, και αν θα βγείς θα με παρεις τηλέφωνο όταν φτάσεις σπίτι, και σε παρακαλώ να έρθεις αυτή την κυριακή, γιατί την άλλη το καθήκι ο λοχαγός/σμηνίας/δεκαεννέας θα μας χώσει. Κατάλαβες.. εγώ θα τρώω τα σκοπέτα μου και η Ελενίτσα μας θα αλωνίζει!
Ή στην άλλη περίπτωση: Άσε μας ρε μάνα πια, που θα κρυώσω, με έπρηξες αν κοιμάμαι ή αν τρώω! Και δε χρειάζεται να έρθετε να με δείτε και αυτό το σαββατοκύριακο, με καταπιέζετε!
Πόσα να αντέξει κιαυτή η δόλια η μάνα! Η δε γκομενα, αφήστε τα.
Και πάνω έδω θα ήθελα να συγκεκριμενοποιήσω. Εκ μέρους όλων των γυναικών που τραβάνε τα πάνδεινα, κατά την εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας του αρσενικού τους, θα σας παρακαλέσω να κατανοήσετε την άμεση προτεραιότητα που πρέπει να δώσετε στο παρακάτω αίτημά μου:
Επειδή οσονούπω θα ανήκω κι εγώ στην παραπάνω κατηγορία γυναικών (και δεν εννοώ της μάνας) σας παρακαλώ να μου στείλετε τον παρακάτω κύριο στο σπίτι, για τη δική μου ψυχολογική υποστήριξη.

Καταλαβαίνετε, ότι το αίτημά μου είναι απόλυτα εφαρμόσιμο. Κι εγώ, ως ενδειξη ευγνωμοσύνης, δεσμέυομαι να καταγράψω το αποτέλεσμα της μεθόδου και να σας μεταβιβάσω τα πνευματικά δικαιώματα, ώστε να το προτείνετε ως δική σας ιδέα στο κόμμα σας!

Ευχαριστώ εκ των προτέρων,
Ελένη Καλοπερασοπούλου




Υστερόγραφο,
Τυχόν ομοιότητες σε πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματικές.

Smells like teen...memories.

Ήταν ένα από αυτά τα πολύ ζεστά απογεύματα... Αυτά τα τελευταία του Σεπτεμβρίου, που η Βερόνικα εμφανίστηκε μετά τον περίεργο χειμώνα που πέρασε. Την είχα αφήσει να γυρίζει τον κόσμο μέχρι να βρεί τον εαυτό της. Και αυτό γιατί δεν ήξερε τι έψαχνε... Για να εμφανίστηκε λοιπόν μάλλον το βρήκε!
Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι θα μου έλεγε αυτή τη φορά! Ποιά ιστορία της θα με σόκαρε ή θα με συγκινούσε... Άραγε θα μου έλεγε ξανά για εκείνον?! Δεν ήξερα... Ούτε αν θα μου έλεγε, ούτε αν ήθελα να ακούσω αν τελικά μου έλεγε.
Θα περνούσε να με πάρει για να πάμε να τα πούμε by the sea όπως συνηθίζαμε να λέμε μεταξύ μας, όταν εννοούσαμε το γνωστό μπαράκι-στέκι μας στην παραλιακή. Εκεί λέγαμε όλες τις αλήθειες και ότι μας πονούσε. Γιατί ήταν όμορφα και οικεία. Γιατί δεν είχε ωραίους μπαρμεν να μας αποσπούν την προσοχή.. Γιατί ήταν κοντά στο σπίτι μας.
Ήρθε στις 6.15. Ποτέ καθυστερημένη, πάντα στην ώρα της. Μπήκα στον κόκκινο σκαραβαίο της και με κοίταξε χαμογελαστή και απλά είπε "Γύρισα." και ξεκίνησε για την παραλία...
Κάτσαμε στα τραπεζάκια πάνω στη θάλασσα. Να μην μας αποσπά ούτε καν η μουσική του μαγαζιού....
Της λεω: "Εχεις να μου πείς ε....?!".
Άναψε ένα τσιγάρο, τράβηξε βαθειά την πρώτη ρουφιξιά και μου είπε: "Είμαι σίγουρη πως θα θέλεις να μάθεις γιατί γύρισα, πως πήρα την απόφαση, τι έγινε, τι άλλαξε...Άκου λοιπόν την παρακάτω ιστορία....

Εκείνο το βράδυ είχα πιεί πολύ...Από εκείνο το πρό στυχα κόκκινο κρασί. Από εκείνο το κρασί που έπινα μαζί του... Ούτε κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησα άνοιξα τις κουρτίνες... Σχεδόν όλα είχαν γκρίζα όψη. Κι εγώ ταίριαζα στο τοπίο. Γκρίζα ήμουν. Άγχρωμη. Το κόκκινο κρασί είχε εξατμιστεί.. Αν η ζωή μας είναι στιγμές, τότε πρέπει να τις δημιουργούμε, σκέφτηκα....
Έφτιαξα έναν μεγάλο ζεστό καφέ, κατέβηκα και αποφάσισα αντί να πάρω το αυτοκίνητο να περπατήσω. Το σπίτι ήταν κοντά σε μία μαρίνα..Θυμάσαι το St Catherine's Dock? Κάπως έτσι ήταν. Με πολλά μαγαζάκια και λουλουδάκια στη μία μεριά, και στη μέση, προσβάσιμο από μια ξύλινη γέφυρα, ένα παλιό καφέ με ρετρό μουσική και διακόσμηση. Αταίριαστο με την εποχή μας, αλλά για μένα ιδανικό, αγαπημένο...
Αφού περπάτησα μέχρι εκεί, σκέφτηκα να πάω από το μεγάλο δρόμο και όχι τον σύντομο... Ήθελα να απολάυσω την κάθε στιγμή την κάθε εικόνα...
Περπατούσα αργά..Κόσμο δεν είχε να με αγχώσει ή να μου δώσει ασυναίσθητα ρυθμό....
Ξαφνικά ένιωσα ένα ρεύμα αέρα να έρχεται προς το μέρος μου. Σταμάτησα να το εισπέυσω, και όταν τα κατάφερα ο εκγέφαλός μου σταμάτησε. Η καρδιά μου πάγωσε. Τρόμαξα... Λένε πως δεν είναι μόνο οι εικόνες, εκείνες που φέρνουν αναμνήσεις, αλλά και οι μυρωδιές.... Και εκείνη τη στιγμή, με τη μεγαλιώδη εισπνοή μου, πήρα μέσα μου τη μυρωδιά του. Οι εικόνες του περνούσαν απο μπροστά μου απανωτά, και οι αντιδράσεις μου ήταν σαν να είχα πάθει ηλεκτροσόκ. Γύρισα να κοιτάξω πίσω. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα ήταν εκεί. Μή με κοιτάς με γουρλωμένα τα μάτια... αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Μόλις γύρισα πάλι μπροστά, ένιωσα τόσο μόνη σε αυτή την πόλη. Κι ας ήταν κι αυτός σε αυτή. Δε θα τον έβλεπα ποτέ ξανά. Βούρκωσα και στη συνέχεια έκλαψα τόσο βαθειά, όσο δεν έκλαψα όταν πραγματικά ήξερα ότι τον είδα για τελευταία φορά. Κοίταξα το καφέ μπροστά μου...
Ήθελα να βάλω χρώμα στο γκρίζο εκείνης της μέρας.
Ήθελα κόκκινο στη ζωή μου. Όχι το κόκκινο του αίματος, από την πληγή του.. ή του κρασιού μας.. Ήθελα το κόκκινο του πάθους, για κάτι καινούριο, για κάτι δυνατό...
Κι έτσι αποφάσισα να μην κυνηγάω, ασυναίσθητα, φαντάσματα και γύρισα! Δεν έχω κάτι να φοβηθώ.. παρά μόνο να περιμένω...
Και αν με ρωτήσεις αν βρήκα τι έψαχνα?...Ναι! Βρήκα τι έψαχνα, και το παραδέχτηκα, και δε το θέλω πια!
Εκπληκτη χαμογέλασα και αυθόρμητα της λέω:"... Τόσο απλά?!"
Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της και είπε: "Ναι! Τόσο απλά! Στην υγεία μας!"

Forbidden games...

Και στο 'χω πει... Μη το παίζεις αυτό το παιχνίδι....
Αφού όλο χάνεις....

Και ο Ιζνογκούντ ήταν Έλληνας!!

Τα γεγονότα λαμβάνουν μέρος κυρίως στη Βαγδάτη, αλλά και στις γύρω περιοχές, ενώ δεν λείπουν καθόλου και τα ταξίδια στο χρόνο. Ο Ιζνογκούντ είναι ο Μεγάλος Βεζίρης του χαλιφάτου, κι έχει βάλει ως μοναδικό στόχο στη ζωή του να εκθρονίσει τον Χαρούν Ελ Πασάχ(Haroun El Poussah), ο οποίος και είναι ο Χαλίφης. Είναι αρκετά γνωστή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση του Ιζνογκούντ, "Θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη" ("je veux devenir calife à la place du calife"). Ο Ιζνογκούντ έχει επίσης στο πλάι του έναν πιστό και ελαφρώς ηλίθιο (αν και όχι και τόσο ηλίθιο μερικές φορές) βοηθό, ονόματι Μπλιάχ Χαχάτ (Dilat Larat στο πρωτότυπο), ο οποίος τον βοηθά στην προσπάθεια εκπλήρωσης των σχεδίων του.
Ο Ιζνογκούντ ήταν Έλληνας?

ΑΠΟΔΕΙΞΗ:
Έστω ότι η παραπάνω ιστορία είναι μια παραδοχή (Πηγή: Wikipedia ). Αλλάζοντας τα δεδομένα, τα οποία θεωρούμε τυχαίες μεταβλητές με άλλα τυχαία αλλά πραγματικά, θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι η καινούρια ιστορία ισχύει.

Έχουμε τα εξής δεδομένα:

• Βαγδάτη
• Ιζνογκούντ, Μεγάλος Βεζίρης
• Χαρούν Ελ Πασάχ, Χαλίφης
• Μπλιάχ Χαχάτ

τα οποία αλλάζουμε στην ιστορία μας με τις παρακάτω τυχαίες μεταβλητές:

• Ελλάδα
• Ευάγγελος Βενιζέλος, Πρωτοκλασσάτο Στέλεχος κόμματος
• Κώστας Καραμανλής, Πρωθυπουργός
• Γιώργος Παπανδρέου.

Η ιστορία γίνεται ώς εξής:

Τα γεγονότα λαμβάνουν μέρος κυρίως στην Ελλάδα, αλλά και στις γύρω περιοχές, ενώ δεν λείπουν καθόλου και τα ταξίδια στο χρόνο (π.χ. η εναλλαγή Καραμανλής-Παπανδρέου για πόλλά χρόνια) . Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ο Πρωτοκλασσάτο Στέλεχος του ΠαΣοΚ, κι έχει βάλει ως μοναδικό στόχο στη ζωή του να εκθρονίσει τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος και είναι ο Πρωθυπουργός. Είναι αρκετά γνωστή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου , "Θέλω να γίνω αρχηγός του ΠαΣοΚ και Πρωθυπουργός". Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει επίσης στο πλάι του έναν πιστό και ελαφρώς ηλίθιο (αν και όχι και τόσο ηλίθιο μερικές φορές) βοηθό, ονόματι Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος τον βοηθά στην προσπάθεια εκπλήρωσης των σχεδίων του.
ΙΣΧΥΕΙ. Άρα ο Ιζνογκούντ ήταν Έλληνας.

DISCLAIMER: NO OFFENCE!!!!!!!!!!!! Just Humor!!!!!!

Πάρτα! (στον εαυτό μου αναφέρομαι.)

Διακοπές.

Χα! Νομίζεις ότι κάνεις. Κι εγώ κι εσύ και ο κάθε ένας μαλάκας από εμάς που το παίζουμε άνθρωποι καριέρας , που ζούμε για την υστεροφημία μας στο επάγγελμα, που ανεβάζουμε πίεση με τον κάθε κομπλεξικό ανώτερο στην κλίμακα της εταιρίας που νομίζει ότι αυτή είναι και καμία άλλη. Γιατί αν υπομένεις τα απίστευτα ένα χρόνο ολόκληρο για να πάς στο νησάκι ή οπουδήποτε, να καυχιέσαι που έλειψες και απομονώθηκες, που έλιωσες στη θάλασσα στο σεξ και στα ξενύχτια, και που ξέχασες ότι υπάρχει πίσω σου το γραφείο στο οποίο θα ξαναπάς μετά, λέγοντας το «μετά» με τέτοιο ύφος σαν να τα έχεις όλα γραμμένα στα αρχίδια σου και να δουλέυεις από χόμπι, είσαι πολύ μεγάλος υποκριτής φίλε. Και καημένος είσαι. Κι εγώ μαζί. Γιατί τα ίδια μυαλά κουβαλάμε. Βιαζόμουν να πιάσω δουλειά για να χτίσω τη σκάλα που θα ανέβω για να κάνω την καριέρα μου και να αποδείξω-πρώτα στον εαυτό μου- πόσο αξίζω. Πάρτα μαλάκα. Εαυτέ μου, βεβαίως βεβαίως. Γυναίκα καριέρας και κολοκύθια τούμπανα. Ή , αν θές να στο πώ και αλλιώς, θα κάνεις εσύ καριέρα και τα αρχίδια μας κουνιούνται, που έλεγε κι ένας. Γυναίκα καριέρας, και θα ξυπνήσω ένα πρωί να πάω στο γραφείο μετά από 10 χρόνια και θα ξυπνήσει και η κόρη μου μαζί τρομαγμένη να μου ανακοινώσει ότι μάλλον της ήρθε περίοδος και εγώ θα της απαντήσω ότι «δεν είναι τίποτα παιδί μου, περίοδος σου ήρθε, πάρε μια σερβιέτα από το ντουλάπι, όπως στις διαφημίσεις, πήγαινε σχολείο, και θα τα πούμε το βραδάκι. Αν θέλεις κάτι να το πεις στον πατέρα σου, ξέρει κι αυτός. Εγώ πρέπει να φύγω, έχω meeting.» . Έτσι θα καταντήσω, το βλήμα, με πορεία ακριβείας μαθηματικών εξισώσεων. Αλλά εκεί. Την καριέρα μου. Που ήμουν στη Μήλο διακοπές αυτή την εβδομάδα του Αυγούστου που «εμείς οι εργαζόμενοι» πάμε διακοπές γιατί δε μπορούμε να λείψουμε άλλο, «πολλές δουλειές!», σε κάτι καταγάλανα νερά σε μια παραλία στο πουθενά, εμείς και κάτι γυμνιστές λίγο πιο κάτω, ημέρα Παρασκευή, (την Κυριακή Αγιος Γεώργιος και πίσω) και είναι που σε πιάνει η κρίσαρα. Που δε θες με τίποτα να γυρίσεις στην Αθήνα, ζηλεύεις αυτούς που έχουν 3 μήνες το χρόνο άδεια, ξέρεις ότι είναι μια απόφαση, αλλά δε τη παίρνεις. Φοβάσαι. Δε το πατάς το γαμημένο το κουμπί, να αλλάξεις την κοσμοθεωρία σου.

Και η πρακάτω φωτογραφία για να μη ξεχνιόμαστε...

το άσχετο του post: το ήξερες εσύ ότι το ΒΙ.ΠΕΡ. = Βιβλία Περιπτέρου? Είδες τι μαθαίνει κανείς?

το άσχετο του post2: θα συμφωνήσω με κάτι που διάβασα στο Nitro Αυγούστου: ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΟΥΛΑ ΤΗΣ ΕΦΗΣ (Θώδη) και θα συμπληρώσω ΝΑΙ ΣΤΗ ΨΗΦΟ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΦΗΣ (Σαρρή). Γιατί όπως και να το κάνεις η "μπαλκόνια" > "ούλα".

i want your sex

Οχι δε πήγα, μη ρωτάς το γιατί, ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω.
Πήγε η ξαδέρφη όμως. Και σήμερα που μου τα έλεγε (και έκλαιγα, έσκαγα και αναψοκοκκίνιζα από τη σύγχισή μου ) μου αναφέρει και το παρακάτω:

Ksaderfi says:
λεει ενας που καθοταν απο πισω μας μιλωντας στο τηλεφωνο: ναι , ναι πολυ καλος πολυ καλος φωνη πολυ καλη, καμπανα, καμπανα, ε, εχει παρει και πολλες πιπες, βοηθαει στη φωνη..

Όσοι πηγατε δεκτές οι απαντήσεις, σχόλια, αναφορές, στιγμιότυπα... Επισης αν εισαι ορκισμένος εχθρός μου τωρα ειναι η ευκαιρία σου!

Όταν έξω ζέστη....

...Και μέσα όχι fujitsu, αλλά πολλή δουλειά....
Τότε αναγκαστικά, για να προλάβω να κάνω μια βουτιά καθώς και όλα τα συναφή που κάνεις το καλοκαίρι (beachbar-ing, και γενικώς το αεικίνητο), αλλά να προλάβω και την απειρη δουλειά που μου έκατσε καλοκαιριάτικο, κοιμάμαι το ελάχιστο, με αποτέλεσμα να ζώ την κατάσταση της φωτογραφίας...


Και ναι. Είναι η ώρα της ημέρας που γκρινιάζω.
Μακια!

Το πιο όμορφο χρώμα...

- Γεια σου
- Γεια σου....
- Να σε ρωτήσω κάτι?
- Ναι αμε!
- Ποιό είναι το πιο όμορφο χρώμα?
- Μμμμ... Μάλλον το ασημί... 'Οχι μάλλον.. Σίγουρα το ασημί!!
- Το ασημί?
- Ναι. Το χρώμα που παίρνει η θάλασσα το καλοκαίρι, όταν πια ο ήλιος έχει δύσει και δε φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά υπάρχουν στον ουρανό όλα τα χρώματα τις ίριδας.. Και στο βουνό μπροστά από τη δύση, έχουν ανάψει τα φώτα από τα σπίτια και τα μαγαζιά.. και λαμπυρίζουν... Αντανακλώντας το φως τους στη γαληνεμένη και ανενόχλητη θάλασσα...
- Πωπω.. πολύ καλοκαιρινή η εικόνα που μου έφτιαξες στο μυαλό!!!
- Χε,χε... Κι εσύ μέσα στο αυτοκινητό σου, γυρίζεις από τη θάλασσα προς το σπίτι, ακούγοντας μουσικούλα και μυρίζοντας την αλμύρα από τα μαλλιά σου... Με μια διάθεση εκπληκτική να ετοιμαστείς για να ξαναβγείς να πας στο γνωστό beachbar, να πιεις όλο το ρούμι που έχει ξεχάσει ο Jack Sparrow στο αμπάρι του!!
- Πότε πάμε διακοπές?

Boxing...

Και ύστερα έρχεται κάποια στιγμή που έχεις ξεχάσει τι έχει μέσα το κάθε κουτάκι...
Και όταν πρέπει να διαλλέξεις, διαλλέγεις το πιο ωραίο....
Αλλά είναι αυτό που πραγματικά ήθελες?

Ask me a question, but beware...

...because the one that plays the stabber in my life, exsists in multiple versions....
So my friendly advice is:
Think entering, twice... There is no exiting...


"And I hope that you are having the time of your life
But think twice, that's my only advice.."
part of lyrics from Gnarls Barkley-Crazy

I can feel...

Όταν νοιώθεις την καρδιά σου να σπάει απ΄το χτύπο,
Όταν την ακούς τόσο δυνατά που δε μπορείς να σκεφτείς τίποτα και απλά χοροπηδάς στο ρυθμό της,
Όταν κλείνεις τα μάτια και βλέπεις χιλιάδες δρόμους, διαφορετικούς, να σε οδηγούν προς τα εκεί,
Όταν ξέρεις για πρώτη φορά τι θέλεις, κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως αντιδράς μονάχα με το συναίσθημα (γιατί η λογική σου δε πρόλαβε να πάρει θέση άμυνας αυτή τη φορά) αλλά δε σταματάς... Γιατί δε μπορείς...
Όταν τα κουτάκια που έχεις μέσα στο κεφάλι σου ξαφνικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης γιατί δε τα θέλεις πια,
Όταν αντί για σένα μιλάει η καρδιά σου...
Τότε νοιώθεις.
Νιώθεις. Αγαπάς. Ερωτεύεσαι. Φοβάσαι...
Η φίλη σου χαίρεται γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπλέχτηκαν τα πράγματα. Επιτέλους τα κουτάκια σου δε κατάφεραν να κρατήσουν τις ισορροπίες....
Μήπως άρχισε?

From Dusk till Dawn...

If I were never to leave you
If I were always alone
If I were never to see you
If I could set the sun
If I could set the sun

Tears falling
Rain falling
Leaves are falling with the sun
Lives drifting
Seeds drifting
Worlds drifting with the sun

~ Nitin Sawhney (Sunset)

Dusk: Λονδίνο πριν ένα χρόνο στα γενέθλια μου (27 Μαιου) πηγαίνοντας προς Waterloo, γυρνώντας από μπουζούκια(αριζόνα).
Dawn: Σάμος λίγες μέρες μετά, που πήγα για chilling, αφού τελείωσα με τις εξετάσεις για το MSc, και πριν αρχίσω την πορεία μου ως career girl (όπως με αποκαλεί ο κύριος Zero )

Βαρέθηκα να σκοτώνω τις αγαπητικές σου!

Με κοιτάς καμμιά φορά λες και δεν έχει γίνει τίποτα.. Λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο είναι να σκύψεις και να με φιλήσεις! Έχεις το ύφος του πρωταγωνιστή που, αφού ξέρεις το σενάριο, είσαι σίγουρος πως θα ξαναγυρίσω. Και γιατί ξέρεις πως μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Γιατί καταβάθος αυτό είναι που με κρατάει.. Με έλκει η αίσθηση του άπιαστου, και μάλλον κι εσένα...

Εγώ από την άλλη σε κοιτάω και σκέφτομαι πόσο λάθος πήγαμε. Αλλού είχαμε δώσει ραντεβού, αλλού βρεθήκαμε... Γελάω κοιτώντας τη θάλασσα, γιατί μαζί ήμασταν μόνο όταν αυτή μας χώριζε. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι τον εαυτό μου να χαμογελά ευτυχισμένος. Μπροστά στην παραλία, με τα ακουστικά στα αυτιά και μουσική τη δική μας.. Να με ψήνει ο ήλιος, και εγώ με τα μάτια ανοιχτά να σε ονειρεύομαι...
Και μετά, μια Δευτέρα πρωί, πηγαίνοντας προς το γραφείο σε βλέπω να περνάς το δρόμο μαζί της. Την προσέχεις, να μη τη χτυπήσουν τα αυτοκίνητα. Καλά κάνεις, γιατί εγώ λιώμα ήθελα να την κάνω... Ίσως με είδες, ίσως και όχι... Τι σημασία έχει.. αφού το μεσημέρι δε μου μίλησες.. Και κανένα μεσημέρι έκτοτε. Γιατί δε πάτησα εγώ εκείνη, αλλά εσένα κάποιος άλλος.

Να σημειώσω οτι το ύφος μου είναι χιουμορίστικό καθώς επίσης να υπενθυμίσω το ότι καμμία από τις ιστορίες μου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι παραμυθάκια, με καλό, κακό και καμμιά φορά χωρίς καθόλου τέλος....
Take care,
Vaggie

You're hiding , underneath the smoke in the room

In case you ever ask....

Ask me how i feel.....

Ask me..the fucked up little princess...

Victor...should have been a Jazz musician.

Θυμάμαι την φωνή του βραχνή, κάθε φορά που έγερνε προς το μικρόφωνο και έλεγε "Thank you for coming..." Ύστερα, μισός στο σκοτάδι-μισός στο φως της λίγο υπερυψωμένης σκηνής, ξεκινούσε την παράστασή του... Κάποιες φορές τον συνόδευε μια γυναίκα, που έκανε ακόμα πιο μυστήρια την ύπαρξή του.

Ίσως να ήταν η πόλη που είχα ερωτευτεί και όχι εκείνος... .Ίσως απλά να έτυχε να είναι αυτός, γιατί το Malmsey (το bar που έπαιζε) ήταν απέναντι από το σπίτι, ίσως ακόμα γιατί το όνομά μου θύμιζε, αταίριαστα, Ελλάδα....

Εκεί ήταν το πρώτο ουίσκι που είχα πιεί στην πόλη, το πρώτο ποτήρι κόκκινο κρασί, το πιο φτηνό... red house wine.. Το σπίτι ήταν απέναντι... Σίγουρα θα έφτανα.

Όταν μπήκα την πρώτη φορά μέσα ήταν σχεδόν άδειο (ποτέ δεν ήταν τελείως γεμάτο βέβαια..). Απευθύνθηκα στο μπαρ..(γιατί ήταν η αμηχανία του καινούριου χώρου, που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα με την ένοιά τους και δε παρατηρείς ποιός αντιπροσωπεύει αυτή την έννοια... ) και ζήτησα ένα bacardi cola lime.. Τότε ο μπάρμαν μου λέει με γαλλική προφορά "Not today... Today, you need whiskey...Ask me again for a whiskey.."

Εκείνος δεν μου μίλησε ποτέ... όσες φορές κι αν πήγα, κι αν του χαμογελούσα ή τον κοιτούσα... Υιοθέτησα πολλούς και διαφορετικούς ρόλους στο βλέμμα μου για να με προσέξει.. Μοιραία γυναίκα εως και αθώο κοριτσάκι... Διασταυρώνονταν τα βλέμματα (ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέσα στο σκοτάδι) αλλά μόνο αυτό...

Μόνο μια φορά, που και πάλι μπορεί και απλά να την φαντάστηκα, καθόμουν όπως πάντα στην ίδια θέση στο μπάρ, είχα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι... χαμογελούσα και περίμενα να ξεκινήσει.... Ήταν μια φορά που δεν είπε "Thank you for coming", δεν είπε τίποτα... Ξεκίνησε όμως μέσα στα σκοτάδια να παίζει το "My funny valentine"... Ο γάλλος του μπάρ το σιγοτραγουδούσε μαζί του...

Youre my funny valentine,
Sweet comic valentine,
You make me smile with my heart.
Your looks are laughable, un-photographable,
Yet, youre my favorite work of art.

Is your figure less than greek?
Is your mouth a little weak?
When you open it to speak, are you smart?
But, dont change a hair for me.
Not if you care for me.
Stay little valentine, stay!
Each day is valentines day...

Όταν τελείωσε...απλά ήρθε στο φωτισμένο μέρος της σκηνής και είπε.. "For you.. At the bar.."

Γύρισα προς τον Luc και τον ρώτησα "For you?"... Και μου απάντησε... " No, not today... Today he plays for you".

Μεταξύ μας συζητήσεις....μυστικά...κι ανακοινώσεις...

Ντριιιιν.......
- Παρακαλώ;
- Γειά σου, εγώ είμαι.
- Μα.............. Μα, πως είναι δυνατόν;
- Κοριτσάκι μου όλα γίνονται..
- Μπορώ να σε δώ; Μου έλειψες.
- Μα με βλέπεις.. Έτσι δεν είναι;
- Πόσο πολύ μου έλειψες.... Πόσο πολύ...
- Ξέρεις... Ήθελα να σου πώ κάτι...
- ....
- Σε λίγες μέρες έρχεται η Χριστίνα.
- Τι, τι εννοείς έρχεται..;
- Θα έρθει κατα εδώ.
- Εκείνη το ξέρει;
- Το νοιώθει. Θα μπορούσα να πω οτι το ξέρει..
- Γιατί; Γιατί αποφασίστηκε για τώρα;
- Μη με ρωτάς πράγματα που δε μπορώ να σου απαντήσω...
- Μπορώ να σε δω; Τώρα; Θέλω τόσο πολύ να σε δώ.. Νιώθω μισή. Αν ήμουν καρύδι θα μαράζωνα γιατί μου λείπει το μισό εξωτερικό τσόφλι...
- Χα,χα που τα βρίσκεις και τα λες κάθε φορά...
- Ναι μα είναι αλήθεια. Νοιώθω μισή. Μπορώ να σε δω;
- Με βλέπεις... Δε με βλέπεις;
- Πάει πολύς καιρός απο την τελευταία φορά που σε είδα... Βέβαια.. πολύς περισσότερος απο την τελευταία φορά που σε άκουσα, οπότε είμαι ευγνώμων.
- Είδες; Όλα για καλό γίνονται..
- Και ο Ηλίας το ξέρει για τη Χριστίνα;
- Όχι, και γιαυτό σε πήρα...
- Όχι...όχι..δε μπορώ να το κάνω... Δε μπορώ να του πω οτι θα τον αφήσει..
- Γιατί;
- Γιατί δεν έχω τη δύναμη να τον στηρίξω.. Δε θα τον αντέξω κι εγώ για να κρατηθεί και να μη πέσει.. Θα πέσω κι εγώ μαζί του..
- Έχεις φανεί πιο δυνατή και παλαιότερα όταν δε το πίστευες. Θα δεις ότι και τώρα θα ανταποκριθείς μια χαρά.. Μη ξεχνάς... Μας αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθειά απ'την πληγή του........

Και κάπου εκεί ξύπνησα. Τι ήθελε;...Δεν ξέρω.. Όπως δεν ξέρω καμμία Χριστίνα και κανέναν Ηλία... Τι να ήθελε άραγε;...
Ξέρεις κάτι;... Ακόμα ακούω στα αυτιά μου την τελευταία του φράση...

More about me..

What female superhero are you??? Catwoman You are the anti-hero. Now quite a hero but prone to heroic actions and a protector of abused women. Dark, sleek and full of feminine wiles, you steal your way into people's hearts. Meow!

Click Here to Take This Quiz Brought to you by YouThink.com quizzes and personality tests.

Me, myself and my choises...

Read my VisualDNA™ Get your own VisualDNA™

To be honest...

Τα Noir βράδια μου...

Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου..φανταστικού και πραγματικού, ενός και πολλών, έγινε ο παρακάτω διάλογος ή μήπως μονόλογος...

Φύγε... Φύγε γιατί αν μείνεις...δε θα μπορέσω να σου λεω "φυγε" άλλο...
Τι? Αν μπορώ με ρωτάς? Αν μου είναι εύκολο να αποφασίσω?...
Χα,χα...Είσαι αστείος!
Να αποφασίσω τι? Να βουτήξω στη θάλασσα και να βγάλω στην επιφάνεια το θησαυρό μου?... Μα τι λες?! Χρόνια και χρόνια τον θάβω...
Τι? Αν θα μπορέσει να τον βγάλει κάποιος ποτέ?..
Χμμμ...Θα μπορούσα να σου απαντήσω εύκολα. Αλλά δε θα ήταν η αλήθεια. Τουλάχιστον όχι ολόκληρη...
Το ένα κομμάτι της αλήθειας είναι "Ναι.. Θα μπορέσει..γιατί να μην μπορέσει..?!" και αυτό που τη συμπληρώνει είναι...."Αλλά και πάλι...όχι. Γιατί όποιος προσπάθησε, τον έπνιξε η θάλασσα που τον φυλάει θαμμένο..."
Δε ξέρω ποιο από τα δύο κομμάτια είναι το έυκολο και ποιό το δύσκολο.. Αλλά σίγουρα κανένα από μόνο του δεν είναι η αλήθεια. Και τα δύο μαζί είναι.
Τώρα μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή από την παράσταση 2 του Παπαιωάννου που τρέχουμε παράλληλα και δε συναντιόμαστε ποτε..Το κομμάτι λέγεται cigarette, και τώρα θα το ακούσω.
Ναι, ναι! Αυτό λέω.. Αυτό που είναι το ίδιο με το two από το ίδιο άλμπουμ. Ναι, αυτό που θυμίζει ανοιξιάτικη βόλτα..
Περιμενε...
Πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο τώρα..
Εντάξει. Σκέφτηκα.
Πρέπει να φύγω τώρα...
Καληνύχτα.
Ναι τώρα πρέπει...γιατί δουλέυω αύριο.
Καληνύχτα...

Έρωτας είναι...

• Να θέλεις να κοιμάσαι τις ώρες που είστε χώρια, για να περάσουν γρήγορα...
• Να νομίζεις πως όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα για σένα...
• Να σου φαντάζει τεράστιο το σαββατοκύριακο...
• Να κοιμάσαι μόνο δυο ώρες κι όμως το πρωί να νιώθεις οτι έχεις τόση δύναμη να κατακτήσεις τον κόσμο!
• Να ψάχνεις να βρεις τρόπο να παγώσεις τη στιγμή που είστε μαζί...
  
• Να σου αρκεί ενα βλέμμα για να σε κάνει ευτυχισμένη...
• Να είσαι έτοιμη να κάνεις χιλιόμετρα για να τον δεις...
• Να τα κανεις...
• Να του στέλνεις δώρα με ανώνυμες κάρτες και να πεθαίνεις για να σε καταλάβει!
• Να σου αφιερώνει τραγούδια κι εσύ να ακούς μόνο αυτά!
• Να κοιμάσαι χαμογελαστή και κανείς να μη ξέρει γιατί...
• Να περιμένεις να σχολάσεις για να τον δεις!
• Να μη φοβάσαι αν σας δούν μαζί...
  
• Να στήνεσαι απέναντι από τη σχολή σας και να περιμένεις μόνο ένα του βλέμμα...
• Να ψάχνεις να δεις που μένει και να τρέχεις με την κολλητή σου μες στη μαύρη νύχτα για να το επιβεβαιώσεις!
• Να αρνείσαι κατηγορηματικά οτι είσαι ερωτευμένη....
• Να περιμένεις να τη δεις και να τα ακυρώνεις όλα και να μην εμφανίζεται και να ακους ΠΥΞ ΛΑΞ όλο το βράδυ, θυμίζοντας σου τον εαυτό σου στα νιάτα του...
• Να φεύγεις μακριά από όλους σου τους αγαπημένους για να είσαι μαζί της...
• Να γυρίζεις αλλά να μη της κρατάς κακία..
• Να μη φοβάσαι να ρισκάρεις τίποτα..γιατί ξέρεις πως στο τέλος της μέρας και να τα χάσεις όλα θα έχεις και πάλι την αγκαλιά του....Όχι. Αυτό δεν είναι έρωτας... Αυτό είναι αγάπη...
  

Αφιερωμένο σε σένα που θέλεις να το δεις γραμμένο... σε σένα που με λες "αδίστακτη", σε σένα που με λες "Βαγγόπαιδο".. και σε σένα που με λες "Βαγγούλα"...
Και σε σένα που όλο σου κάνω ερωτήσεις...και ζήλιες και καμώματα....

το άσχετο του ποστ: κορίτσι, όταν το δείς μην αρχίσεις το κύρηγμα!! Παραδέξου το.

Όπως τον βολέυει τον καθένα, μάτια μου...

ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ!!
Η ΕΙΚΟΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ!!!!!!!!!!!!!!

Το πολλά υποσχόμενο..

Πολλά υποσχόμενο το 2007. Μου έπεσε και το φλουρί.. Βρε λες?..
Κι όταν με ρώτησε "Εσύ τι ευχή έκανες μόλις άλλαξε ο χρόνος?" εγώ απλά τον κοίταξα σα τη χαζή. Δεν είχα κάνει καμμία ευχή. Υπερρεαλισμός? Δε νομίζω. Αδιαφορία? Ούτε αυτό νομίζω... Αυτό που υποψιάζομαι είναι οτι μάλλον έχω χάσει τη διάθεσή μου. Μήπως να ευχηθώ να την ξαναβρώ?
Μήπως αν τελικά βρω το κουράγιο και κάνω τη βουτιά βαθιά μέσα μου, που όλο μου λες, να με ξαναρωτήσεις?
Όπως λέει κι ενα αγαπημένο μου πρόσωπο.. "τα καλύτερα έρχονται"...
Βρε λες?..

το άσχετο του post: Μα γιατί δεν υπάρχει ενα λυσάρι για οοοοολα τα προβληματα? credits to melina