Ήταν "sudden death" και η άλλη ομάδα έβαλε πρώτη γκολ.

Για τη στιγμή που καταλαβαίνεις οτι δεν είσαι μικρός πια.
Για τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι αλλώβητος.
Και φοβάσαι.

TOTE. Όχι τώρα. ΤΟΤΕ.

Ένα βράδυ φτάνει για να ερωτευτείς.

Εντάξει, ναι, σταμάτα, ξέρω τι θα μου πεις. Δεν είναι ότι ερωτεύτηκες, αλλά η επιθυμία σου να ερωτευτείς σε κάνει να το νομίζεις.

Να σου πω κάτι; Ας είναι κι έτσι.

Είμαι μπλοκαρισμένη. Εκεί καταλήξαμε με τη Βερόνικα. Τόσο που φοβάμαι να μην πληγωθώ, που προτιμώ να μη το ζήσω. Κι έτσι το διώχνω. Και μετά φυσικά το μετανιώνω. Στεναχωριέμαι λίγο, άλλες φορές λίγο περισσότερο απ’ το λίγο, και μετά επανέρχομαι. Σκοτώνω ότι συναίσθημα πάει να γεννηθεί, μη τυχόν και εξελιχθεί σε προβληματικό ή επίπονο. Ένα βήμα πριν τους Σπαρτιάτες. Εγώ τα πετάω στον Καιάδα των συναισθημάτων, πριν γεννηθούν, όχι όταν πια έχει διαπιστωθεί το πρόβλημα.

Εκείνο το βράδυ ήμουν τόσο πολύ καταπιεσμένη από το πρέπει γύρω μου, που ακόμα κι εγώ δεν αναγνώριζα αυτό το πλάσμα που μιλούσε. Σκότωνα την γέννηση του έρωτα με κάθε λέξη που ξεστόμιζα και με κάθε κίνηση που έκανα επιβεβαίωνα ότι δεν θα κάνει καμιά στραβή και θα επιβιώσει.

Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, μια βδομάδα μετά, να τον σκέφτομαι.

Και να μην τολμάω να τον ζητήσω πίσω.

Αυτή είμαι κυρίες και κύριοι.

Αυτή.

Που έμαθε τον εαυτό της να μην αποζητά ένα χάδι. Για να μην πληγώνεται. Που έμαθε να είναι τόσο καλά σαν μονάδα, που ξέχασε πως είναι να την αγκαλιάζουν και να περνούν μαζί της τα βράδια, και μόνο αυτή η αγκαλιά να αρκεί.

Που ξέχασε να ερωτεύεται και τώρα φοβάται τον έρωτα.

Που η μαγική στιγμή της έκστασης, τότε που ολοκληρώνονται δύο πλάσματα ερωτευμένα, της θυμίζει μόνο στίχους από τραγούδια.

Που κάθε φορά που τολμάει να θελήσει, γυρίζει πίσω με τα γόνατά της καταματωμένα, από το άσχημο πέσιμο.

Που όσο και να θέλει, επιβάλλει στον εαυτό της να μη θέλει, περισσότερο.

Αυτή.

Που σπούδασε αυτή την επιστήμη, και ξέρει καλά ότι στην τοπολογία του δικού της μετρικού χώρου, στον Χώρο των Συναισθημάτων της, 1+1 πάντα θα της κάνει 1+1. Δύο μονάδες.

Καληνύχτα σας.

ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 2011. Λίγο μετά η ζωή μου άλλαξε. Να περιμένεις αναγνώστη το Post με τίτλο "TΩΡΑ. Οχι τότε. ΤΩΡΑ". Θα καταλάβεις.