Wednesday, September 30, 2009

..Δεν είναι ωραία. Είναι μοναδικά!

... είπε και μετά μου χαμογέλασε γλυκά. Αυτό το χαμόγελό της σήμαινε την επικρότηση της στην απόφασή μου.. Αν και νομίζω ότι με τον τρόπο της η Βερόνικα μου είχε πει τη γνώμη της πριν πάρω την τελευταία μου αυτή απόφαση την οποία αποκλειστικά της ανακοίνωνα εκείνο το απόγευμα.

Μου έβαζε για μια ακόμη φορά τα ρούχα στη βαλίτσα, και μου έλεγε να πάω. Να φύγω από την ρουτίνα μου, μέσα στην οποία για πρώτη φορά είχα τόσο πολύ βολευτεί. Και δεν ήθελα, και φοβόμουν να αφήσω.. Κάποτε είχα τσακωθεί πολύ με τον τότε φίλο μου για αυτό.. Δεν ήθελε λέει να ξεβολευτεί από τη ρουτίνα του και εγώ νευρίαζα!!! Μου φαινόταν τόσο αστείο για έναν νέο άνθρωπο να μην αναζητά προκλήσεις στη ζωή του.. Και φυσικά τότε θεωρούσα τον εαυτό μου μια πρόκληση σε εκείνον, μια πρόκληση που δε μπορούσα να παραδεχτώ ότι δε τον προκαλεί.. Όπως και πολλά άλλα που μια γυναίκα ζητάει από τον σύντροφό της. <<Αυτό το "συνέχεια μαζί" που θέλει, δε το μπορώ... >>, μου εκμυστηρεύτηκε ένας συνάδελφος μου μια φορά που μιλούσαμε για τις σχέσεις μας.. Η πιο ειλικρινής συμβουλή που του είχα δώσει τότε είναι οτι έτσι είμαστε όλες. Όλες. Και αν υπάρχει μια γυναίκα που δεν είναι έτσι, να σηκώσει το χέρι ψηλά για να την χειροκροτήσουμε. Όλες έτσι είμαστε. Απλά μερικές από εμάς, είναι αρκετά έξυπνες για να το κρύψουν. Όπως καταλάβατε εγώ δεν ήμουν από αυτές, και έτσι χωρίσαμε. Αλλά νομίζω πλατειάζω....

Είχε έρθει από το σπίτι να κάνουμε το γνωστό απολογισμό των αποφάσεων μετά το τέλος του καλοκαιριού και να θέσουμε νέους στόχους όπως κάνουμε κάθε χρόνο.. Εγώ θέλοντας να παρατείνω αυτό το ραχατιλίκι που ονομάζω
"Κατάσταση: Λέω σε όλους, αφήστε με τώρα διαβάζω!! αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνω τίποτα απλά περνάνε έτσι οι ώρες κι εγώ παράγω το καλύτερο δυνατό που μπορώ με πολύυυυυυυ αργούυυυυυς ρυθμούς, μεγαλοποιώντας το βαθμό δυσκολίας στους άλλους για να μπορέσω να εξηγήσω το γιατί μου πήρε τόσο πολύ να το ολοκληρώσω"
της έλεγα ότι ακόμα καλοκαίρι είναι καί οτι πρίν από λίγο κολυμπούσαμε, κυριολεκτώντας!

Εκείνη τη φορά όμως είχα να της πω. Ήθελα να της ζητήσω με βοηθήσει να ξεπεράσω το φόβο μου. Να αρπάξω την ευκαιρία και να φύγω. Να πάω. Να ζήσω εκεί. Να δουλέψω εκεί. Έστω και για το πεπερασμένο του χρόνου που μου προσέφεραν. Δεν ήταν λίγο, αλλά ούτε και πολύ. Ήταν ότι έπρεπε. Παρόλαυτά εγώ φοβόμουν... Και δε μπορούσα να το καταλάβω! Όσο και αν το σκεφτόμουν δε μπορούσα ακόμα να καταλάβω το γιατί.
Η Βερόνικα είχε έρθει για αυτό. Γιατί κάθε φορά ήξερα ότι θα μου πει αυτό που θα μου ανοίξει τα φτερά να πετάξω. Είτε πέρα μακριά... είτε προς το γυρισμό μου...
Χρειαζόμουν την αποφασιστικότητά της.
Αυτό που μου είπε ήταν... Κλείσε τα μάτια σου και δες τον εαυτό σου. Ναι. Αυτόν που ήσουν. Μη μου λές οτι άλλαξες. Αυτό είσαι και τώρα. Απλά φοβάσαι να το πιστέψεις. Κάνε στον εαυτό σου την ερώτηση αν θέλει να το κάνει, αν τολμάει. Όχι.. όχι σε αυτόν που τώρα φοβάσαι να τον εκθέσεις.. Στον άλλο.. τον παλιό.. Τον πληγωμένο. Σε αυτόν που υπερεκτέθηκε στις αποφάσεις της τόλμης του. Σε αυτόν. Που κάθε βράδυ σου λέει ότι σήμερα ήταν μια υπέροχη μέρα αλλά εσύ φοβήθηκες να τη ζήσεις, και σε βάζει σε σκέψεις. Σε αυτόν που προσπαθείς να κλειδώσεις μέσα βαθειά για να μην πληγώσει το καύκαλο αυτό που έχεις γίνει για να τον προστατεύσεις. Σε αυτόν τον εαυτό να ρωτήσεις αν θέλει να το κάνει. Σε αυτόν. Που πληγώθηκε και έγινε χίλια κομμάτια. Και ζήτησε την αγκαλιά όλου του κόσμου για να μπορέσει να μαζευτεί...
Αυτό μου είπε και μετά μου αράδιασε όλους τους στόχους στις για τον χειμώνα που έρχεται.


Μετά από δυο μέρες ξαναήρθε σπίτι μου. Δε με ρώτησε. Ήξερε. Είχε φέρει μαζί της το αγαπημένο μας album εδώ και πολλά χρόνια.. New Beginning-Tracy Chapman.. Μας συντροφεύει με τα τραγούδια της σε κάθε ταξίδι. Σε κάθε αλλαγή μας..
Όταν κλείσαμε και τις 2 βαλίτσες κάτσαμε πάνω τους και τραγουδήσαμε "Baby just gimme one reason, oh gimme one reason to stay"...
Πίναμε Τζιν με Σόδα, με το καλαμάκι..
Αφού χορεύαμε στους blues ρυθμούς του τραγουδιού, της λέω:
"Ξέρεις, δε χρειάστηκε να τον ρωτήσω... Φώναξε τόσο δυνατά που δε μπορούσε να κρύβεται άλλο... Αυτά είναι τα νεα μου σήμερα.. Δεν είναι ωραία?"
Κι εκείνη, με εκείνο το εκνευριστικό χαμόγελο που πάντα το έχει όταν ξέρει ότι έχει δίκιο, μου απάντησε...
"...Δεν είναι ωραία. Είναι μοναδικά!"

Wednesday, August 19, 2009

Thursday, August 13, 2009

Summer at (b)Last!

Κι εκεί που κάθεσαι στο σπίτι σου, έχεις γυρίσει απο το γραφείο έχεις φάει και δε ξέρεις τι να κάνεις γιατί είναι almost 15αύγουστος, σκέφτεσαι να δεις ποιοί άλλοι από τους φίλους σου βιώνουν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα.
Μετά από μερικά τηλέφωνα διαπιστώνεις ότι μαζεύεται ένα σεβαστό σύνολο ανθρώπων που επέλεξαν να πάνε διακοπές τον Ιούλιο ή που θα φύγουν μετά το 15αύγουστο γιατί "ο πανζουρλισμός δεν παλεύεται πλεόν" ή που την πάτησαν και δε πρόλαβαν να ζητήσουν άδεια φέτος... Άλλοι το έλεγαν ψιλογκρινιάζοντας, άλλοι συνειδητοποιημένοι, άλλοι αφηρημένοι...
You are not alone, σκέφτεσαι.. Και έτσι σου έρχεται η ιδέα. Μπορεί να μην είδες την Πανσέληνο σε κάποιο νησάκι με το amore, μπορεί να μην είσαι σε κάποιο μπαράκι δίπλα στη θάλασσα, μπορεί να μην μπορείς να δεις το ξημέρωμα γιατί την άλλη μέρα ξυπνάς στις 8, αλλά.... η Αθήνα τη νύχτα είναι πάντα γοητευτική. Με παρέα ή χωρίς.
Για σήμερα επιλέγεις το "χωρίς". Το έχεις ξανακάνει άλλωστε. Το ξέρεις ότι το ευχαριστιέσαι μερικές φορές καλύτερα έτσι...
Όχι. Χωρίς ησυχία στο αυτοκίνητο. Με μουσική. Με πολλή μουσική.
Και με μια φωτογραφική παραμάσχαλα. Σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να βγάλεις φανταστικές φωτογραφίες. Να μπορείς μετά να τις φορέσεις στους τοίχους του σπιτιού σου! Δε σε νοιάζει που η φωτογραφική μηχανή σου δεν έχει τόσο μεγάλες δυνατότητες.. Εσύ πιστεύεις ότι μπορείς.
Μαγεύεσαι από το πόσο πολύ μικραίνουν οι αποστάσεις όταν η Αθήνα είναι άδεια. Τραγουδάς ένα τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο και χωρίς να το καταλάβεις έχεις βρεθεί στη γέφυρα του Καλατράβα.
Κάποτε πέρναγες κάθε πρωί από εκεί και είχες ονειρευτεί να είσαι εκει πάνω και να τραβάς φωτογραφίες τα αυτοκίνητα που περνούν από κάτω δίνοντας την άισθηση των ηλεκτρονίων στο φακό, λόγω της ταχύτητας. Ίσως κάποια άλλη φορά...
Συνεχίζοντας, σκέφτεσαι να κάνεις κάτι διαφορετικό για σήμερα. Να χαθείς. Να εξερευνήσεις συνοικίες. Έτσι άδειες. Χωρίς να φοβάσαι τις κόρνες και το άγχος του πίσω σου που βιάζεται.. Γειτονιές που δε ξέρεις. Και που ποτέ ο δρόμος σου δε σε έβγαλε προς τα εκεί. Και με την πρόκληση να βρείς το δρόμο προς το σπίτι σου μόνο με τη διαίσθηση...
Και το κάνεις...
Παρατηρείς κόσμο στους δρόμους.. βρίσκεις γειτονιές που τα παιδιά ακόμα παίζουν έξω στη γειτονιά.. Πόσο εντύπωση σου κάνει αυτό! Η δική σου γειτονιά που κάποτε είχε τόσα παιδιά, μαζί με σένα, να παίζουν στην "αυλή" τώρα είναι άδεια και τα πεζοδρόμια που κάποτε ήταν γεμάτα παιδιά, τώρα είναι γεμάτα αυτοκίνητα. Χάνεσαι λίγο σε αυτή τη σκέψη και μετά επανέρχεσαι γιατί είσαι σε ένα φανάρι που μια παρέα νεαρών προσπαθεί να σου καθαρίσει το παρμπρίζ, ή να σου πουλήσει χαρτομάντηλα, ή να σου πουλήσει λουλούδια ή χάρτες ή ανεμιστηράκια για τη ζέστη... Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες και έτσι παίρνεις ένα πακέτο χαρτομάντηλα.
Αυτό που σου τη δίνει είναι που έχασες το τραγούδι που έπαιζε εκείνη την ώρα το ραδιόφωνο και ήθελες να το τραγουδήσεις μαζί με τους Kings of Leon....
Youuuuuuu, your sex is on fireeeeeee
And youuuu, your sex is on fireeeeeeee
Consumed with what's to transpiree

Δε το βάζεις κάτω όμως. Κλείνεις το ραδιόφωνο παίρνεις το δρόμο προς το σπίτι σου. Τραγουδώντας.....


Monday, August 03, 2009

...Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι! Κι αν μπορείς βρές το!

Ξύπνησα πρωί πρωί...

(Ναι η αλήθεια είναι ότι είχα ξενυχτήσει και το προηγούμενο βράδυ και το προ-προηγούμενο και το προ-προ-προηγούμενο. Αλλά δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα αυτό.. Πρώτα ζούμε και μετά σκεφτόμαστε, έτσι δεν είναι?!)

Άνοίξα το γκρί σάκο και έβαλα μέσα:
  • Την, καθιερωμένη πια, φούξια πετσέτα,
  • Τη σκηνή και το sleeping bag (ή σλίπι μπάνκ, που το λέει η μανούλα μου στην εξής ατάκα που λέει πάντα, όταν της λέω ότι θα φύγω για κάμπινγκ "όταν εγώ με τον πατέρα σου, τότε εκείνη την εποχή, είχαμε σλιπι μπάνκ...." θέλοντας να μου πει στην πραγματικότητα "μην παίρνεις και πολύ αέρα γιατί τα ξέρω εγώ αυτά"),
  • Τη φ ω τ ο γ ρ α φ ι κ η μηχανή,
  • Καναδιό μαγιώ ακόμα και
  • Οτιδήποτε "τυπου" φούτερ μη τυχόν και κάνει κρύο. Ατάκες του στύλ "θα σε ζεστάνει η αγκαλιά του" και τα συναφή δε πιάνουν! Αν κάνει κρύο, κάνει κρύο!
Μπήκα στο αυτοκινητάκι και ξεκίνησα. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα ήταν The Camping Lover's και έτσι θα το ζούσα. Χωρίς πολλές απαιτήσεις, αλλά με πολύ καλη διάθεση. Θα είμασταν πολλοί μαζί. Θα άφηνα το αυτοκίνητο στη Χαλκίδα και μετά θα αναλάμβανα το ρόλο του GPS στο αυτοκίνητο του Niki Lauda και του συνοδηγηγού του.
Έτσι ξεφόρτωσα το δικό μου, τα φόρτωσα στο άλλο, και μετά έκατσα πίσω και φόρτωνα τους χάρτες στον εγκέφαλό μου!
Παρέα με την PJ Harvey. Στη διαδρομή εγώ έλεγα "στα 1200 μέτρα στρίψτε αριστερά" κι αυτή έλεγε "Rid of me"..

Φτάσαμε στην παραλία. Μία κοινωνία ολόκληρη.

7 σκηνές. 14 πετσέτες. 1 φωτιά. 1 φωνή- όλοι μαζί- και πολλά τραγούδια..

Τι κι αν κράτησε μόνο 36 ώρες?!
Τι κι αν οδηγούσαμε τις μισές από αυτές?!
Τι κι αν κοιμήθηκα μόνο τις 4?
Τι κι αν φύσαγε και η θάλασσα ήταν όλο με κύμα?!
Τι κι αν απο τα γλυκά που ζαχάρωνα από την αρχή πήρα το χειρότερο?!
Τι κι αν έπαθα ηλίαση?!
Εγώ θέλω πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι....

Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού....
Take care.

ΥΓ1: Αφιερωμένο στην Κατερίνα- ξέρει αυτή γιατί ;-)
ΥΓ2: Σε λίγες μέρες έχει πανσέληνο και έχω αρχίσει να φοβάμαι... γιατί με τα φεγγάρια κάτι παθαίνω!
ΥΓ3: Που θα με πάτε το επόμενο ΣΚ? ΕΕΕΕ???...
ΥΓ4: Τελικά μου οι καλογνωμες μου αρέσουν περισσότερο από τα χτένια!

Friday, June 26, 2009

Με γιο τον Ψωμιάδη...Που πας πατέρα??

Με τον παρακάτω διάλογο, μπορώ να πώ πραγματικά γέλασα πολύ και αυθόρμητα. Όπως τότε που διαβάζω Αρκά. Αυτός ο διάλογος μου θύμισε τις "χαμηλές πτήσεις" του Αρκά..... Με γιό τον Ψωμιάδη!




Ψωμιάδης: Ο γιατρός μου είπε "θα πεθάνεις όρθιος".

Κουίκ: Τα άλογα πεθαίνουν όρθια.

Ψωμιάδης:
Μα εγώ είμαι ένα ανθρώπινο άλογο.


............................................................................................................................................

Monday, June 22, 2009

Άτιτλο

Ζείς σε έναν υπέροχο κόσμο.
Πολύ λίγα πράγματα είναι που φοβάσαι, και ακόμη πιο λίγα αυτά που θέλεις και δεν έχεις ακόμα.
Κι όμως κοιτάζεις το ρολόι συνεχώς με μια περίεργη αγωνία.
Κι εσύ η ίδια αναρωτιέσαι γιατί.
Δε ξέρεις. Δεν απαντάς. Σε αυτές τις περιπτώσεις κερδίζεις.
Υπομένεις αυτή την κατάσταση γιατί ξέρεις με τη λογική σου ότι θα τελειώσει κάποια στιγμή.
Ξέρεις κάτι? Δε τελειώνει. Μεταλλάσσεται.. ή εξελίσσεται- ακόμη πιο σωστά.
Δεν θέλεις να κάνεις ερωτήσεις. Δε χρειάζεται, λες, να τα αναλύεις όλα.
Πρέπει να ζείς και μετά να τα σκέφτεσαι.
Δεν σε τρομάζει η καινούρια φουρνιά αισθημάτων.
Γιατί πραγματικά δεν είναι καινούρια.
Είναι η ίδια, αλλά όπως αλλάζεις εσύ αλλάζει κ αυτή.
Δύσκολες μέρες αυτές οι καλοκαιρινές.
Θύμησες λέω, σου θύμισε τίποτα?
Μελαγχόλησα πάλι.. Ε, και!
Θα μου περάσει σε πολύ λίγο χρόνο!
Καλό ή κακό αυτό είμαι.
Τόσο χαρούμενη και τόσο λυπημένη μαζί!
Ποτέ δε θα καταφέρεις να μάθεις ποιό κερδίζει κάθε φορά.
Επίσης ξέρεις κάτι ακόμα?
Υπάρχουν πολλοί έτσι.
Ούτε εγώ το ήξερα..
Παρατήρησα όμως.
Και κάτι ακόμα?
Ναι. Αυτό το έχω ξαναζήσει. Όλο αυτό. Ακριβώς έτσι.

Την απουσία, την χαρά, την μελαγχολία, την νευρική ευεξία, την κούραση, την γαλήνη, την απόρριψη, την επιτυχία. Όλα μαζι. Όλα μαζί. Σχεδόν σχιζοφρενικά ισορροπημένα.
Κάποτε ήταν όλα τόσο απλά..
Μετά ο Ίκαρος πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο και έλιωσε τα φτερά του.

"I find it hard to tell you, i find it hard to take
When people run in circles its a very very
Mad world... mad world"


Wednesday, May 27, 2009

27th of May, and 27 Mays indeed.



Παίζει για μένα.
Γιατί έτσι.
Γιατί είναι "εγώ".
Γιατί το γουστάρω το ίδιο πολύ μετά από τόσα χρόνια.
Και γιατί ξέχασα κάποτε να το βάλω στο soundtrack of my life που έκαψα once και θα ήθελα να το ξέρεις.


ΥΓ: και γιατί έχω γενεθλιάκια σήμερα, και μου το αφιερώνω! (εξού και ο τίτλος του post)

Friday, May 15, 2009

Ετοιμάζω ταξίδι... μοναχαααααα για πάρτη μου!

Θα ξυπνήσω πρωί πρωί.
Τόσο πρωί που μπορείς να το πεις και πολύ αργά το βράδυ...
Δε θα βαφτώ ούτε θα φτιάξω τα μαλλιά μου. Γιατί δεν είναι μια τυπική μέρα, όπως αυτές που πάω στο γραφείο.
Θα βάλω τις σαγιονάρες, το σωρτσάκι και το φούτερ, τα γυαλιά ηλίου.. θα πάρω τη βαλίτσα μου και θα κλειδώσω την πόρτα πίσω μου.
Θα μπώ στο ταξι και θα φτάσω στο αεροδρόμιο.
Πάντα θέλω να έχω χρόνο πριν την πτήση μου για να πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας εκεί.
Αν έχω πολύ χρόνο πίνω φραπέ. Αν όχι ένα εσπρεσσάκι. Αλλά πάντα πίνω καφέ. Σκέτο. Το τέλειο ξύπνημα!
Πότε εγώ έχω ήδη φύγει από τη χώρα?
Όταν μπαίνω στην φυσούνα για το αεροπλάνο. Τότε νιώθω ότι είμαι αλλού.
International chick ;-)
Κάθομαι, και ζητάω μια κουβέρτα. Σχεδόν πάντα κοιμάμαι λίγο και θέλω να είναι τουλάχιστον ζεστά. Αν η πτήση κρατάει πολλές ώρες, βάζω τη μουσική μου και προσπαθώ να κοιμάμαι τις περισσότερες από αυτές.. ( "music is my sanctuary, music is my blanket" - Urban Species ft Imogen Heap) Αν κρατάει λίγες, τότε το βιβλίο που πήρα τελευταία, με κρατάει για αυτό το διάστημα ξύπνια και απασχολημένη.

Πότε εγώ νιώθω ότι έφτασα στον προορισμό μου?
Όταν το κινητό μου ΔΕΝ γράφει πια τον ελληνικό πάροχο, και όταν αλλάζω το ρολόι μου για να συχρονιστώ.
Θα φτάσω Μαδρίτη.
Έχω 2 ώρες αναμονή.
Ελπίζω να παραμείνουν 2.

Σίγουρα θα αγοράσω το καινούριο καλοκαιρινό μου άρωμα. Καινούριο. Όχι το Feminine. Καινούριο. (καλά θα δούμε γιατί εγώ δεν είμαι και τοοοοσο παρορμητική!)

Θα ξαναμπώ στο αεροπλάνο. Native Girl!
Εσωτερική πτήση είναι άλλωστε!
Τι κι αν πάω κοντά στην Δυτική Σαχάρα. Ισπανία είναι.

Grand Canarias Airport.
Εκεί θα φτάσω.
Θα πάω να πάρω το αυτοκινητάκι που έχω ήδη κλείσει και με περιμένει...
Θα με φιλοξενήσουν εκεί, κι έτσι θέλω να είμαι το λιγότερο δυνατό βάρος.
Γιαυτό θα λείπω συνέχεια!
Κάθε μέρα θα φοράω ένα διαφορετικό μαγιώ, και θα κολυμπάω σε μια διαφορετική παραλία.
Κάθε μέρα θα γνωρίζω όλο και περισσότερο κόσμο, και θα προσπαθώ να μιλάω τα λίγα ισπανικά που ξέρω (ώστε όταν γυρίσω να τα μιλάω καλύτερα και καλύτερα!)

Τα βράδια θα χορεύω Flamenco με τις ισπανίδες στα χωριά του νησιού και θα πίνω sangria μέχρι το πρωί με τους ισπανούς.....

Μέχρι αύριο... μπορώ να το ονειρεύομαι....
Από αύριο.. ΘΑ ΤΟ ΖΩ.

Take care!

ΥΓ: Το ξέρω ότι είναι διαφορετικό το post μου... Κι εγώ είμαι άλλωστε!

Thursday, May 14, 2009

Τελευταία...

Προχωράμε, ανταλλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας
και το πιο όμορφο παραμύθι είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος.
Είναι το μόνο που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις...

Μ.Π.

ΥΓ: Ξέρεις από πού είναι η φωτογραφία?

Saturday, March 28, 2009

Smells like Union Nights..!!!!


For the night, that is still young!


PS: Thank you for the kind reminder on the phone ;-)

Wednesday, March 25, 2009

Comme ca!

Και μαγιώ θα πάρω...
Kαι πετσέτα θα πάρω...

Kαι τη φωτογραφική μου θα πάρω,

Kαι φυσικά.....

Την καλύτερη διάθεση και το λαμπερότερο χαμόγελό μου, θα τα πάρω!!

Kαι μετά θα περιμένω....

Μπορεί
Las Islas να είναι μακριά, o Μάιος όμως, όχι!!
;-)

Sunday, March 22, 2009

Τραγουδώντας...


Φοβήθηκα τόσο που έφυγα.
Είμαι πολύ έξυπνος για αυτή μου την κίνηση.
Είμαι πολύ μεγάλος παίχτης.
Τι με νοιάζει; Αφού πλέον δεν είμαι υπεύθυνος.
Αφού πλέον δεν δίνω καμία απάντηση. Δεν οφείλω. Δεν έχω αυτό το ρόλο.
Τι κι αν της χάλασα την εκδρομή της και την έκανα να κλάψει με λυγμούς.
Αφού εγώ δεν ήμουν εκεί. Δεν ευθύνομαι για καμία συνέπεια μετά την απομάκρυνσή μου.
Δεν έχω καμία ευθύνη. Και είμαι τόσο σίγουρος για αυτό.
Δε χρειάζεται πια να νοιάζομαι.
Δε χρειάζεται πια να ανησυχώ.
Φυσικά ούτε να ζηλεύω.
Ούφ, τι ανακούφιση!
Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα πνιγμένος, γιατί δε μπορούσα να την αντιμετωπίσω. Δεν ήξερα τι να της πώ!
Η αλήθεια είναι ότι δε το χειρίστηκα καλά. Ούτε όπως θα άξιζε..
Αλλά τί πειράζει μωρέ..
Αφού, εγώ κατάφερα και έφυγα, χωρίς υστερίες, δεν πειράζει!
Όχι βέβαια! Εννοείται ότι δε με νοιάζει τι κάνει!!
Αυτό ήθελα να πετύχω. Να μη με νοιάζει τίποτα που να σχετίζεται με εκείνη.
Τώρα είμαι καλά, κι αυτό έχει σημασία. Εγώ να είμαι καλά.
Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά. Εγώ να είμαι καλά.

Monday, February 23, 2009

Hey-hop, hey-hop..!!

Φαντάζομαι να είμαστε στο αυτοκίνητο, να ακούμε μουσικές και να τραγουδάμε δυνατά:
"
Πόσο ακόμα, ανήσυχο μου αλάνι, πες μου θα γυρνάς;"
Αφού το έχουμε πει... Η ζωή είναι μόνο στιγμές...

Κι ας γκρινιάζω λιιιιιιγο, αφού το κάνω χαριτωμένα! :)

Ανυπομονώ!


Tuesday, February 17, 2009

Είναι αυτό που λέμε …τυπικά


Ένα τραγούδι λέει…
Ότι «τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια…».

Επίσης λένε….
Ότι τα τραγούδια είναι βγαλμένα από τη ζωή..

Ένα τραγούδι, που λέει την αλήθεια και είναι βγαλμένο από τη ζωή λέει……
«…Στερεότυπά μου έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα…και γι’ αυτό θυμώνω…».

Εγώ λέω….
Όταν νιώθεις δε μπορείς να είσαι τυπικός.
Γιατί αν μπορείς να το κάνεις, τότε δεν αγάπησες ποτέ.
Κανείς δε μπορεί τόσο πολύ να προσποιηθεί.
Κανένα εγκεφαλικό κύτταρο δεν είναι δυνατότερο από τον παλμό της καρδιάς σου.

Κάποιος άλλος λέει…..
Η αγάπη είναι κατάσταση. Δε ξυπνάς μια μέρα και έχει φύγει.

Κι εγώ συμφωνώ….

Friday, January 30, 2009

Ατελείωτη Λούπα


I take the needle off the technics and put it in my vein
All my troubles get crushed, as the rush hits my brain

Tuesday, January 20, 2009

Above and beyond this moment...


Καθώς την άφησε να ολοκληρώσει το παραλήρημα των σκέψεών της, της χαμογέλασε γλυκά και απομακρύνθηκε...
Χωρίς να κοιτάξει πίσω του, χωρίς να την κοιτάξει για μια ακόμη φορά...
Ίσως και την τελευταία τους.
Δεν ήθελε. Καλύτερα "μισός κύκλος" ή "παραλίγο κύκλος"... παρά "έκλεισε ο κύκλος".
Τον κούραζαν τα στερεότυπα. Όχι γιατί είχε ζήσει πολλά και δεν ήθελε άλλο ένα. Αλλά γιατί είχε ζήσει ένα, και ή ξ ε ρ ε ότι δεν θέλει άλλο ένα.
Σε όλη την επιστροφή δεν σκεφτόταν τίποτα..
Φοβήθηκε να σκεφτεί την επόμενη ώρα.. Περπάτησε μέχρι κάτω.. στο τέρμα του δρόμου, και έστριψε δεξιά στο στενό.. προς το σπίτι του. Λάθος. Προς το ά δ ε ι ο σπίτι του. Αυτό σκέφτηκε. Το πρώτο πράγμα.. Το δεύτερο ήταν πως αυτό το μαζί, ξαφνικά έγινε δύο διαφορετικά ά δ ε ι α σπίτια. Δυο διαφορετικά δωμάτια, δύο διαφορετικά κρεβάτια. Δύο διαφορετικές ζωές.
Ξεκλείδωσε, και μπήκε μέσα. Άνοιξε το ραδιόφωνο και έκατσε στον καναπέ..
Έστριψε ένα τσιγάρο, το κάπνισε όλο, και μετά έβαλε τα κλάμματα. Έκλαψε ασταμάτητα για πολλές ώρες. Χωρίς να σκέφτεται και πάλι.
Μετά σκέφτηκε.. Ότι έντονο ένιωσε το αμφισβήτησε. Και το αμφισβητεί ακόμα.
Αν τον ρωτήσεις για εκείνη, θα σου πεί πως ακόμη έχει τη γεύση της στα χείλη του, και το άρωμά της στο μυαλό του. Μαζί της ένιωσε έντονα.. Αν τον ρωτήσεις θα σου πεί..."αδειάζω ακόμα.." και θα χαμογελάσει. Δυνατός. Γιατί εκείνος ήξερε. Και γιατί, όπως λέει και σε ενα βιβλίο, όταν τον ρωτούσαν για εκείνη ξεκινούσε να μιλάει... χωρίς να έχει την ανάγκη να του κάνουν ερωτήσεις.

Sunday, January 18, 2009

A Sunday, when browsing music...


..Never found our way regardless of what they say..
How can it feel this wrong
from this moment..
How can it feel this wrong..