Γράμμα στον Υπουργό...

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ Εθνικής Άμυνας,

Σας μιλώ εκ μέρους όλων των Ελληνίδων, που ξέρω ότι πάντοτε εκτιμάτε και υπολογίζετε. Βέβαια, ναι μεν σας μιλώ εκ μέρους όλων αυτών, αλλά όπως θα παρατηρήσετε και παρακάτω, θα συγκεκριμενοποιήσω.
Για να μπώ στο δια ταύτα, όλοι γνωρίζουν πως για εναν άντρα το φανταριλίκι, να το πω λαικά, είναι μανίκι (το εξήγησα ακόμα πιο λαικά, άλλωστε όλοι παιδιά του λαού είμαστε, έτσι δεν είναι?). Άσχημη ψυχολογία, νεύρα, εγκλεισμός, αυπνίες, βρώμια, πείνα, καταπίεση, στέρηση.. και όλα αυτά τα άσχημα που περνούν τα αγόρια μας.
Πάνω εδώ έρχομαι να επισημάνω το δύσκολο έργο των γυναικών την περίοδο που οι άντρες είναι στρατό. Γιατί με τέτοιο ψυχοσωματικό ταράκουλο που περνάνε όταν πάνε στρατό, για να αποφύγουμε τίποτα αυτοκτονίες, κάπου τα παιδιά πρέπει να ξεσπούν... Και ακριβώς αυτό το δύσκολο κενό καλύπτουν οι γυναίκες, αναγκαστικά. Είτε μάνες στρατιωτών, είτε γκόμενες, τραβάνε τα πάνδεινα οι καημένες. Και αυτό γιατί τα καμάρια μας, αρχίζουν να έχουν περίεργες ανασφάλειες τύπου: Και που ήσουν, και γιατί θα βγείς, και με ποιούς θα βγείς, τους ξέρω εγώ?, και αν θα βγείς θα με παρεις τηλέφωνο όταν φτάσεις σπίτι, και σε παρακαλώ να έρθεις αυτή την κυριακή, γιατί την άλλη το καθήκι ο λοχαγός/σμηνίας/δεκαεννέας θα μας χώσει. Κατάλαβες.. εγώ θα τρώω τα σκοπέτα μου και η Ελενίτσα μας θα αλωνίζει!
Ή στην άλλη περίπτωση: Άσε μας ρε μάνα πια, που θα κρυώσω, με έπρηξες αν κοιμάμαι ή αν τρώω! Και δε χρειάζεται να έρθετε να με δείτε και αυτό το σαββατοκύριακο, με καταπιέζετε!
Πόσα να αντέξει κιαυτή η δόλια η μάνα! Η δε γκομενα, αφήστε τα.
Και πάνω έδω θα ήθελα να συγκεκριμενοποιήσω. Εκ μέρους όλων των γυναικών που τραβάνε τα πάνδεινα, κατά την εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας του αρσενικού τους, θα σας παρακαλέσω να κατανοήσετε την άμεση προτεραιότητα που πρέπει να δώσετε στο παρακάτω αίτημά μου:
Επειδή οσονούπω θα ανήκω κι εγώ στην παραπάνω κατηγορία γυναικών (και δεν εννοώ της μάνας) σας παρακαλώ να μου στείλετε τον παρακάτω κύριο στο σπίτι, για τη δική μου ψυχολογική υποστήριξη.

Καταλαβαίνετε, ότι το αίτημά μου είναι απόλυτα εφαρμόσιμο. Κι εγώ, ως ενδειξη ευγνωμοσύνης, δεσμέυομαι να καταγράψω το αποτέλεσμα της μεθόδου και να σας μεταβιβάσω τα πνευματικά δικαιώματα, ώστε να το προτείνετε ως δική σας ιδέα στο κόμμα σας!

Ευχαριστώ εκ των προτέρων,
Ελένη Καλοπερασοπούλου




Υστερόγραφο,
Τυχόν ομοιότητες σε πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματικές.

Smells like teen...memories.

Ήταν ένα από αυτά τα πολύ ζεστά απογεύματα... Αυτά τα τελευταία του Σεπτεμβρίου, που η Βερόνικα εμφανίστηκε μετά τον περίεργο χειμώνα που πέρασε. Την είχα αφήσει να γυρίζει τον κόσμο μέχρι να βρεί τον εαυτό της. Και αυτό γιατί δεν ήξερε τι έψαχνε... Για να εμφανίστηκε λοιπόν μάλλον το βρήκε!
Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι θα μου έλεγε αυτή τη φορά! Ποιά ιστορία της θα με σόκαρε ή θα με συγκινούσε... Άραγε θα μου έλεγε ξανά για εκείνον?! Δεν ήξερα... Ούτε αν θα μου έλεγε, ούτε αν ήθελα να ακούσω αν τελικά μου έλεγε.
Θα περνούσε να με πάρει για να πάμε να τα πούμε by the sea όπως συνηθίζαμε να λέμε μεταξύ μας, όταν εννοούσαμε το γνωστό μπαράκι-στέκι μας στην παραλιακή. Εκεί λέγαμε όλες τις αλήθειες και ότι μας πονούσε. Γιατί ήταν όμορφα και οικεία. Γιατί δεν είχε ωραίους μπαρμεν να μας αποσπούν την προσοχή.. Γιατί ήταν κοντά στο σπίτι μας.
Ήρθε στις 6.15. Ποτέ καθυστερημένη, πάντα στην ώρα της. Μπήκα στον κόκκινο σκαραβαίο της και με κοίταξε χαμογελαστή και απλά είπε "Γύρισα." και ξεκίνησε για την παραλία...
Κάτσαμε στα τραπεζάκια πάνω στη θάλασσα. Να μην μας αποσπά ούτε καν η μουσική του μαγαζιού....
Της λεω: "Εχεις να μου πείς ε....?!".
Άναψε ένα τσιγάρο, τράβηξε βαθειά την πρώτη ρουφιξιά και μου είπε: "Είμαι σίγουρη πως θα θέλεις να μάθεις γιατί γύρισα, πως πήρα την απόφαση, τι έγινε, τι άλλαξε...Άκου λοιπόν την παρακάτω ιστορία....

Εκείνο το βράδυ είχα πιεί πολύ...Από εκείνο το πρό στυχα κόκκινο κρασί. Από εκείνο το κρασί που έπινα μαζί του... Ούτε κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησα άνοιξα τις κουρτίνες... Σχεδόν όλα είχαν γκρίζα όψη. Κι εγώ ταίριαζα στο τοπίο. Γκρίζα ήμουν. Άγχρωμη. Το κόκκινο κρασί είχε εξατμιστεί.. Αν η ζωή μας είναι στιγμές, τότε πρέπει να τις δημιουργούμε, σκέφτηκα....
Έφτιαξα έναν μεγάλο ζεστό καφέ, κατέβηκα και αποφάσισα αντί να πάρω το αυτοκίνητο να περπατήσω. Το σπίτι ήταν κοντά σε μία μαρίνα..Θυμάσαι το St Catherine's Dock? Κάπως έτσι ήταν. Με πολλά μαγαζάκια και λουλουδάκια στη μία μεριά, και στη μέση, προσβάσιμο από μια ξύλινη γέφυρα, ένα παλιό καφέ με ρετρό μουσική και διακόσμηση. Αταίριαστο με την εποχή μας, αλλά για μένα ιδανικό, αγαπημένο...
Αφού περπάτησα μέχρι εκεί, σκέφτηκα να πάω από το μεγάλο δρόμο και όχι τον σύντομο... Ήθελα να απολάυσω την κάθε στιγμή την κάθε εικόνα...
Περπατούσα αργά..Κόσμο δεν είχε να με αγχώσει ή να μου δώσει ασυναίσθητα ρυθμό....
Ξαφνικά ένιωσα ένα ρεύμα αέρα να έρχεται προς το μέρος μου. Σταμάτησα να το εισπέυσω, και όταν τα κατάφερα ο εκγέφαλός μου σταμάτησε. Η καρδιά μου πάγωσε. Τρόμαξα... Λένε πως δεν είναι μόνο οι εικόνες, εκείνες που φέρνουν αναμνήσεις, αλλά και οι μυρωδιές.... Και εκείνη τη στιγμή, με τη μεγαλιώδη εισπνοή μου, πήρα μέσα μου τη μυρωδιά του. Οι εικόνες του περνούσαν απο μπροστά μου απανωτά, και οι αντιδράσεις μου ήταν σαν να είχα πάθει ηλεκτροσόκ. Γύρισα να κοιτάξω πίσω. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα ήταν εκεί. Μή με κοιτάς με γουρλωμένα τα μάτια... αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Μόλις γύρισα πάλι μπροστά, ένιωσα τόσο μόνη σε αυτή την πόλη. Κι ας ήταν κι αυτός σε αυτή. Δε θα τον έβλεπα ποτέ ξανά. Βούρκωσα και στη συνέχεια έκλαψα τόσο βαθειά, όσο δεν έκλαψα όταν πραγματικά ήξερα ότι τον είδα για τελευταία φορά. Κοίταξα το καφέ μπροστά μου...
Ήθελα να βάλω χρώμα στο γκρίζο εκείνης της μέρας.
Ήθελα κόκκινο στη ζωή μου. Όχι το κόκκινο του αίματος, από την πληγή του.. ή του κρασιού μας.. Ήθελα το κόκκινο του πάθους, για κάτι καινούριο, για κάτι δυνατό...
Κι έτσι αποφάσισα να μην κυνηγάω, ασυναίσθητα, φαντάσματα και γύρισα! Δεν έχω κάτι να φοβηθώ.. παρά μόνο να περιμένω...
Και αν με ρωτήσεις αν βρήκα τι έψαχνα?...Ναι! Βρήκα τι έψαχνα, και το παραδέχτηκα, και δε το θέλω πια!
Εκπληκτη χαμογέλασα και αυθόρμητα της λέω:"... Τόσο απλά?!"
Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της και είπε: "Ναι! Τόσο απλά! Στην υγεία μας!"

Forbidden games...

Και στο 'χω πει... Μη το παίζεις αυτό το παιχνίδι....
Αφού όλο χάνεις....