Τα Noir βράδια μου...

Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου..φανταστικού και πραγματικού, ενός και πολλών, έγινε ο παρακάτω διάλογος ή μήπως μονόλογος...

Φύγε... Φύγε γιατί αν μείνεις...δε θα μπορέσω να σου λεω "φυγε" άλλο...
Τι? Αν μπορώ με ρωτάς? Αν μου είναι εύκολο να αποφασίσω?...
Χα,χα...Είσαι αστείος!
Να αποφασίσω τι? Να βουτήξω στη θάλασσα και να βγάλω στην επιφάνεια το θησαυρό μου?... Μα τι λες?! Χρόνια και χρόνια τον θάβω...
Τι? Αν θα μπορέσει να τον βγάλει κάποιος ποτέ?..
Χμμμ...Θα μπορούσα να σου απαντήσω εύκολα. Αλλά δε θα ήταν η αλήθεια. Τουλάχιστον όχι ολόκληρη...
Το ένα κομμάτι της αλήθειας είναι "Ναι.. Θα μπορέσει..γιατί να μην μπορέσει..?!" και αυτό που τη συμπληρώνει είναι...."Αλλά και πάλι...όχι. Γιατί όποιος προσπάθησε, τον έπνιξε η θάλασσα που τον φυλάει θαμμένο..."
Δε ξέρω ποιο από τα δύο κομμάτια είναι το έυκολο και ποιό το δύσκολο.. Αλλά σίγουρα κανένα από μόνο του δεν είναι η αλήθεια. Και τα δύο μαζί είναι.
Τώρα μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή από την παράσταση 2 του Παπαιωάννου που τρέχουμε παράλληλα και δε συναντιόμαστε ποτε..Το κομμάτι λέγεται cigarette, και τώρα θα το ακούσω.
Ναι, ναι! Αυτό λέω.. Αυτό που είναι το ίδιο με το two από το ίδιο άλμπουμ. Ναι, αυτό που θυμίζει ανοιξιάτικη βόλτα..
Περιμενε...
Πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο τώρα..
Εντάξει. Σκέφτηκα.
Πρέπει να φύγω τώρα...
Καληνύχτα.
Ναι τώρα πρέπει...γιατί δουλέυω αύριο.
Καληνύχτα...