Βαρέθηκα να σκοτώνω τις αγαπητικές σου!

Με κοιτάς καμμιά φορά λες και δεν έχει γίνει τίποτα.. Λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο είναι να σκύψεις και να με φιλήσεις! Έχεις το ύφος του πρωταγωνιστή που, αφού ξέρεις το σενάριο, είσαι σίγουρος πως θα ξαναγυρίσω. Και γιατί ξέρεις πως μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Γιατί καταβάθος αυτό είναι που με κρατάει.. Με έλκει η αίσθηση του άπιαστου, και μάλλον κι εσένα...

Εγώ από την άλλη σε κοιτάω και σκέφτομαι πόσο λάθος πήγαμε. Αλλού είχαμε δώσει ραντεβού, αλλού βρεθήκαμε... Γελάω κοιτώντας τη θάλασσα, γιατί μαζί ήμασταν μόνο όταν αυτή μας χώριζε. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι τον εαυτό μου να χαμογελά ευτυχισμένος. Μπροστά στην παραλία, με τα ακουστικά στα αυτιά και μουσική τη δική μας.. Να με ψήνει ο ήλιος, και εγώ με τα μάτια ανοιχτά να σε ονειρεύομαι...
Και μετά, μια Δευτέρα πρωί, πηγαίνοντας προς το γραφείο σε βλέπω να περνάς το δρόμο μαζί της. Την προσέχεις, να μη τη χτυπήσουν τα αυτοκίνητα. Καλά κάνεις, γιατί εγώ λιώμα ήθελα να την κάνω... Ίσως με είδες, ίσως και όχι... Τι σημασία έχει.. αφού το μεσημέρι δε μου μίλησες.. Και κανένα μεσημέρι έκτοτε. Γιατί δε πάτησα εγώ εκείνη, αλλά εσένα κάποιος άλλος.

Να σημειώσω οτι το ύφος μου είναι χιουμορίστικό καθώς επίσης να υπενθυμίσω το ότι καμμία από τις ιστορίες μου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι παραμυθάκια, με καλό, κακό και καμμιά φορά χωρίς καθόλου τέλος....
Take care,
Vaggie