Σαν το κοκαλάκι για τα μαλλιά που έχασες στη θάλασσα...

Δε σου έχει συμβεί;....Δεν είχες ποτέ μια στέκα, ένα κοκαλάκι για τα μαλλιά που σε βόλευε πάρα πολυ, ήταν το αγαπημένο σου, σου πήγαινε... ήσουν ο εαυτός σου με αυτό, το φόραγες πάντοτε, και φυσικά το καλοκαίρι στη θάλασσα... Να σου μαζεύει τα μαλλιά, να στα προστατεύει από τον ήλιο..να κάνεις αστεία χτενίσματα με τους φίλους σου με τη βοήθεια του αλμυρού νερού...Και κάποια στιγμή, μετά από μια βουτιά και ένα πολύ ευχάριστο παιχνίδι, βγαίνεις από το νερό και αυτό δεν είναι μαζί σου... Το έχασες... Δεν είναι ότι δεν έχεις άλλο ή ότι δε μπορείς να πάρεις άλλο, αλλά αυτό ήταν το αγαπημένο σου....
Θα σου πώ μια ιστορία. Είναι αληθινή, πέρα για πέρα... Η ιστορία μου, αφορά μια στέκα που είχα από το σχολείο.. με βόλευε να μαζέυω τα μαλλιά μου όταν διάβαζα για τις εξετάσεις των αγγλικών, για τις πανελλήνιες, για να μου κρατάει τα μαλλιά όταν βάφομαι, να τα σουλουπώνει μόλις ξυπνάω, και να τα μαζεύει όταν είμαι στη θάλασσα.
Είχα πάει για ένα 2ήμερο camping σε μια απομονωμένη παραλία με την παρέα μου... Αυτό έγινε τέλη Ιουλίου μερικά καλοκαίρια πίσω... Λίγο πρίν νυχτώσει τελείως μπήκα στη θάλασσα για μια βουτίτσα αφού μετά θα ανάβαμε φωτιά για να ψήσουμε πατάτες :)
Μπαίνω κάνοντας μακροβούτι και όταν βγήκε το κεφάλι μου στην επιφάνεια η στέκα μου είχε εξαφανιστεί... Ψάχνω λίγο μέσα στα σκοτάδια, βέβαια ήταν αδύνατο να τη βρώ. Έψαξα και την άλλη μερα λίγο, τιποτα... Απλά την είχα χάσει... Στεναχωρήθηκα, οχι πολύ αλλά, στεναχωρήθηκα. Ήταν η αγαπημένη μου.
Τέλος Αυγούστου, αφού είχα φτάσει με την πτυχιακή σε αξιοπρεπές σημείο, ξαναπάμε στην ίδια παραλία για ενα 2ήμερο...Φτάνουμε πρωί, αφού μας πήγε πάλι το καραβάκι, και είμαστε όλη τη μέρα μέσα στο νερό! Κάποια στιγμή κατα το απόγευμα βγαίνουμε για ηλιοθεραπία (λες και μεσα στο νερό δεν έχουμε γίνει κατάμαυροι τόσες ώρες)... Και τότε έρχεται ο Jack και μου τη δίνει... Τη βρήκε... Ανάμεσα στην άμμο και στα πετραδάκια και στα νερά... Εκεί, μπροστά που είχαμε τις πετσέτες... Μετά από σχεδόν ένα μήνα... Που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε... Ταλαιπωρημένη και γεμάτη αλμύρα... Ξέξασπρη απ' τον ήλιο... Αλλά γύρισε...
Όπως και θα γυρίσει ό,τι πραγματικά αγαπάμε και ταιριάζουμε μαζί... Με όποιον άνθρωπο είμαστε καλά μαζί... Ο εαυτός μας... Ο αγαπημένος μας άνθρωπος.....Έτσι δεν είναι;...
Take care,
Vaggie